Lauaizeta Ikastolako blog batean gaude. DBHko lehenengo zikloko ikasleek sortutako lanak dira. Testu mota desberdinekin harremanetan jarri nahi baduzue, hemen dago aukera.
18.1.10
NI ERE HAITIN BIZI NAIZ
UNE BATEZ HAITIAR HORIETAKO BATEN TOKIAN JARRI, ETA IDATZI ISTORIO BAT LURRIKADA GERTATU ZENETIK AURRERA: GERTATUTAKOA, ZURE SENTIMENDUAK, EZ DAUKAZU EZER, NOLA EGIN AURRE, AGIAN BAKARRIK ZAUDE...
64 comentarios:
jon
dijo...
ni haitin banegon beldur asko eta tristura asko eman ninduen, eta beldurturik zergatik hil sorian, sustua zer egin al desakezu...
Ni ere Haitiarra naiz 12 urte ditut eta Haitin bizi naiz, Amerikako herri txiroenetariko bat.Diru asko ez dut, baina, zoriontsua naiz nire familia daukadalako. Eskola bukatu eta etxera etorri naiz, erlojua begiratu dut eta arratsaldeko lauak eta erdi dira.Etxeko-lanak egiten hasi naiz, egunero bezala. Matematika oso gustuko dut, baita hizkuntzak ere. Berriro erlojua begiratu egin dut. Oraingoan bostak dira. Bat-batean zerbait gaizki zihoala sumatu dut, nire mahaia dardarka zegoela sumatu dut. LURRIKARA!! Ez naiz bizirik aterako! Ez naiz bizirik aterako! Zer egingo dut orain, zer??? Bukatu egin da, eskerrak,baina … Non daude nire gurasoak? Eta nire anaia? Galdera asko ditut ,baino, orain hemendik ateratzen saiatu behar dut, nire hanka eta aurpegia zauriz beteak daude, indarrak atera beharko ditut, hil ez egiteko.Kostata, baino azkenean atera egin naiz. Kalean nago eta bizirik gauden guztiak bildu egin gara. Hau etsipena, ez daude nire gurasoak.Hilik egongo dira, eta nire anaia eskolan zegoen lurrikara gertatu hondoren.Bizirik egongo al da? Hau bai egoera, minutu bateko lurrikarak zakarretara bota du dena. Ez da ezer ere ez gelditzen.Ez etxebizitzarik, ez janaririk, ez urik … Eta okerrena: EZ FAMILIARIK!!!! Negar egingo nuke, indarra baneuka.
Ni ere haitiarra naiz,eta 12 urte ditut. Nire bizitza,ez da ona, ez txarra. Batzuetan ondo pasatzen dut, beste batzuetan berriz, oso gaizki. Haitin, denak gara txiroak, baina oso ondo pasatzen dugu ezer ez denean pasatzen. Gaur, sukaldean nengoen gosaltzen, baina nire gosaria, (arroz pixka bat)mahaitik erori zen. Nik arroza pena aurpegiarekin begiratzen nuen. Baina orduan pasa zen txarrena. Jendea ohiuka hasi zen, eta orduan konturatu nintzen zerbait txarra zegoela haitin. leihotik begiratu eta... o ez!! LURRIKARA!!! ez zegoen ezer, ez etxerik ez ezer. ruink ziren dena.Orduan, etxetik korrika atera nintzen, ama bilatzen. Ez nekien zer egin, eta ama bilatzen hasi nintzen. Orduan ikusi nuen. Haitiko biztanle guztiak korrika, beldurturik, negarrez,lurrean botata... lurrean ume bat zegoen, odolez beterik. Konturatu nintzen nire anaia zela eta negarrez hasi nintzen, desesperaturik. haren ondoan gelditu nintzen negarrez. Azkenean.Lurrikara bukatu egin zen. bapatean, etxe zati bat erori zitzaidan gainera. Ezin nuen mugitu. Ezer ez. Nire bizitzaren bukaera zen hau. Nire anaiaren ondoan hil behar nuen. Nire eskua luzatu nuen, eta nire anaiaren eskua hartu nuen. Lo sakonean sartu behar nintzen. nintzen. Orduan, norbaitek nire gaineko zatiak kentzen zituela konturatu nintzen, poliki-poliki. Ez nuen indarrik begiak irekitzeko. Konortea galdu nuen. Azkenean begiak ireki nituen. Nire aurrean nire lagun on bat zegoen, gustuko nuen mutila zen. Berak erreskatatu ninduen. Esan zidan hilabete bat egon nintzela koman. Mugitu ahal nuen. Lurretik altxatu nintzen. Nire familiagandik galdetu nuen. Ama bizirik zegoen, kriston besarkada eman nion. Aita, hil-zorian dago, lurrean etzanda. Nire anaia gogoratu nuen. Hilik zegoen. Negarrez hasi nintzen lurrean eserita. Norbaitek bizkarra ikutu zidan eta musu bat eman zidan masailean. Buelta eman nuen, nor zen ikusteko. Nire anaia!!!! besarkatu egin nuen, indar handiarekin. ohiukatu egin nuen: -Aiiiiii! amak esan zidan ez nengoela ondo oraindik, ez egiteko mugimendu gogorrik. Baina hain emozionaturik nengoen!!! oso suerte oneko neska izan naiz lurrikararen kasuan. Emozionaturik nengoen. LURRIKARARI IRABAZI NION!!
Haiti Hego Amerikako herririk xumeena da. Eta duela egun batzuk, izugarrizko gauza bat gertatu zaio, lurrikara handi bat, ez dute zer eginik hor daude kalean norbaiten zain. Egunean euro bat baino gutxiagorekin bizi dira eta etxeetako zutabeak aske egoten dira baita teilatuak ere.
Lurrikara gertatu zenean, duela hilabete bat egin zen eskola bat guztiz erori zen eta han zeuden 300 pertsona barruan geratu ziren harrapatuta, kanpoan zeuden pertsona asko hil egin ziren eta beste asko zauritu eta harrapatuta geratu. Jende guztia horko ospitaletara joan zen laguntza bila, hasieran jendea barrura ekartzen zuten eta sendatu, baina orain ospitaleak erori egin dira eta Haitira laguntzera etorri direnak, kanpoan karpa batzuek jarri dituzte eta laguntzen diete.
Jendeari berdin zaio zer pasatzen den hau eta beste hau egiten badute beraiek janariaren bila joaten dira eroak bezala, eta laguntza ematera datozenean ez dituzte ilarak errespetatzen. Estatu Batuarrak segituan bidali zuten laguntza Haitira. Hegazkin pila bat mediku eta janariarekin, gero jendeak diru laguntzak ematen ditu baita janaria ere. Espero dut dena ondo irtetea!!
Kaixo ni Paula nahiz eta 8 urte ditut.Hitin bizi nahiz nere amarekin.Nere aita eta nere aizpa txikia hil egin ziren terremotoaren gaitik.Ni oso beldurtuta nago,bainan batzuetan oso ondo pasatzen dut.Beldur asko dakat nere ama edo hiltzen baldinba gera.Kalean bizi nahiz eta ura bakarrik dakat jan eta edateko.Nere etxea ez da esistitzen.Nere ama esaten dit dena ondo aterako dela, bainan ni ez det ori pentsatzen,ni pentsatzen dudan bakarra da,bizitza on bateukitzea,nere aitarekin nere amarekin eta nere aizpa txikizrekin etxe on batean bizitzea,ori da ni nahi dudan bakarra,Nere lagunak ere hildak daude,nere herrialdea bezela...Suerte ona dakazute etxe bat janaria dakazutenak,mesede ez kexatu,imajinatu gu nola egongo gean ura bakarrirekin.Emen Haitin oso gaizki pasatzen da terremotoa dagoenean,bildurra et noiz bukatuko den itsoiten.Kalera atera eta zure familiarrak,lagunak lurretikan dauden ikustea oso penagarria da.Bkarrik nahi dizuet esan ez kexatu hain beste eta laguntza ekarri.Eskerrikasko.
Amerikan, Karibean ehun eta hamar milioi pertsonak bizitzen dira hirurogeita hamabost zentimo egunean daukagu. Haiti da pobrea !!! Baina guk egunero pasatzen dugu dena fareska eta zenbait gauzak dibertigarriak eta joan oso guapoak bi minututan ehun mila jende hil egin da eta Haiti guztia derrubatu da. Denak joaten dira ibiltzen ari dira eta hortik ikusten dituzte jendea hil da, ere ibiltzen dira janari gabe eta ura gabe. Mundua oso handia da eta beti tokatzen zaie pobreei. Ez neukan dirurik ezta lanik, familiak ea nola daude hilda ala bizirik. Hobeto da joatea familiarekin eta denak sendatu eta egotea beraiekin orokorrean. Ni harrapatuta egongo banintz eroritako etxe batean oihuka hasiko nintzen erreskatatzeko. Kaletik dauden jendea poltsa batekin estaltzeko dirurik ez daukagunez ezin dut erosi poltsak jendea estaltzeko, bestela kaletik umeak ez ikusteko jendea odolarekin behar ditugu poltsak. Ez dutenak ezer galdu: Familia,Etxea, Etxeetako janaria, lagunak eta abar… Beldur asko eduki nuen lurrikaran.
NI ERE HAITIARRA NAIZ Hamabi urte ditut eta haitin bizi naiz. Nire etxean, zortzi gara, amona-aitonek, ama, aita, nire ahizpa eta ni. Guztiak nire etxean bizi gara, eta guztiak logela batean lo egiten dugu, etxean sukaldea, logela bat eta komun bat dugu. Goizero ikastolara joaten gara, orain dela hilabete pare bat egin zutela, eta aita lana bila joaten da eta ama erosketak egitera. 0,70zentimo baino gutxiagorekin jaten dugu. Egun batean bat-batean, lurrikara bat gertatu zen, eta ama, aita eta bi aitonek hil egin ziren,eta nire ahizpa desagertu egin zen. Ez genekien zer egin, gainera jendeak janaria hartzeko bultza asten ziren. Egun batzuk geroago nire ahizpa aurkitu zuten, baina suhiltzaileak aukeratu egin behar zuten edo nire ahizpa atera edo beraien burua salbatu, jendea beraien artean hiltzen hasi zen, bizirik irauteko,... Ni amonekin lo egiten nuen, kalean, eta egunero ama, aita, eta aitonen bila joaten ginen mantak edo maindireak jartzera, ez genuen non lurperatu eta ezin genuen ezer egin beraiekin, kaletik jendea lurretik botata ikusten genituen eta jendea erdi hilda. Goiz batean, amonak hilda aurkitu nituen, ez geneukalako janaririk, orain ez nekien zer egin, bakarrik nengoen, eta ez nuen janaririk, orduan familia bat hartu ninduen beraiek janari pixka bat zuten, eta beraiekin gelditu nintzen baina egun batzuk geroago beste lurrikara bat gertatu zen eta hil egin ziren. Ni bakarrik nengoen eta ez nekien zer egin.
Kaixo, ni ekaitz naiz, 12 urte ditut eta haitiarra naiz. Lehendik ere ez gara oso aberatsak izan baina orain, lurrikararen ondoren hau desastre hutsa da. ez dugu dirurik, ez etxerik eta ezta ere jatekorik. Ospitaleak puskatuak daude, eta ezin ditugu zaurituak salbatu, jende asko hil da, ez dago ia familiarik norbait galdu duena. Nik adibidez nire anaia txikia galdu dut, baina okerrena, nire lagun batek familia guztia galdu duela entzutea da. Ez daukat urik eta ura da hemen balio duen txanpon bakarra. Baina hori bai, pasta berezi batzuk ematen dizkigute jateko, baina lortzeko jendea jo behar da.
Denok kezkatzen gaituen arazoa, beste lurrikara bat edukitzea izango zen. okerrena ere hemendik ateratzen uzten ez dutela uzten da. Eta orrela hemen hiltzen bukatuko dugu guztiek. Nik hemendik ateratzeko aaleginetan ari naiz, baina ezinezkoa dela ere konturatu naiz. Gainera, kalean, bi pauso eman eta hildako bat ikusten da. Nik uste nuen, gauza auek gezurra zirela, baina konturatu naiz ori ez dela orrela, eta hau bukatzen denean frantziara goango naiz bizitzera betirako, seguraski umezurtzen etxe orietako batera. Jendeari gainera berdin zaio guri zer gertatzen zaigun. Ez dakite Haiti non dagoen ere, eta jakingo balute ere ez zuten onetan pentxatu ere egin bearko. Ez dago eskubiderik, ze guretzat hamar egunetarako dirua beraientzat ogia erosteko bakarrik balio du. Espero dut norbaitek gutan pentxatzea eta laguntzen sailatzea. Oso triste gaude kontainer batean hamaika pertsona bizitzea, emen luxua delako.
Haitiko lurrikara 2010eko urtarrilaren 12ko arratsaldean lurrikara handia izan zen. Epizentroa, herrialdeko hiriburu den ... Haiti Karibe itsasoan kokatutako estatua da, Hispaniola uhartearen mendebaldeko herenak eta beste hainbat uharte txikik osatua. Dominikar Errepublikarekin bat Hispaniola uhartea osatzen du. Frantziaren kolonia izandakoa, Ameriketan independentzia lortu zuen bigarren estatua da (AEBen ostean), 1802an lortu ere. Haren antzinatasuna gorabehera, Ameriketako estaturik pobreena da. 7,0 gradukoa izan zen. Kaltetuak 3.000.000 pertsona izan daitezke eta hildakoak 50.000 inguru.Hildakoak ehunka mila izan daitezkeela uste du Haitiko lehen ministroak, izan ere, seismoak Haitiko hiriburuko hainbat eraikin eraitsi ditu Haitin izandako kalteak konpontzen laguntzeko. Lurrikara lehorrean gertatu zenez itsasoan gertatu beharrean eraikinak eta jendeak zuzenean jasan zituen mugimenduak, batez ere sakonera eskaseko lurrikara izan zelako . 16:53etan (bertako orduan). Lurrikara lehorrean gertatu zenez itsasoan gertatu beharrean eraikinak eta jendeak zuzenean jasan zituen. aireportua itxi behar izan zuten eta telefono bidezko komunikazioak eten egin ziren lurrikaren ondorioz 140.000 heriotza egon zitezkeela esan zuten , mugimenduak, batez ere sakonera eskaseko lurrikara izan zelako, baina Gurutze Gorriaren arabera 45.000 eta 50.000 artean izan daitezke hildakoak.
ni,nire etxean nengoen lasai, nire arrebarekin jolaten eta horduan, lurrikara bat egon zen,etanire arreba eta ni korrika atera ginen al genuen gauz guztiekin(janari eta jostailuekin)eta gure gurasoak berdin egin zuten. minutu batean haiti infernu bat bilakatuzen,etagu laurak(nire aita,ama,arreba eta ni)ikusten genuen nola jendeaetxeetansartzen ziren hal zutena lapurtzeko eta ere jendeazauriak gorputzean eta ez lagun,ez laguntzik ere ez,sorte onez,gu ongi geuden. leku hausorte handia izan zuen laguntza izatean.etxerik zaharrenak beheraetorri ziren beste hasko bezala,kaleak,hautsez betea eta harriz eta horelako gauzez beterik zeuden. nire harreba eta ni oso beldurturik geuden,nola hain beste gertatu zen hain debora gutxian,oso harriturik geuden. pen asko ematen ziguten lurrean zeuden pertxonak gorputzean hain beste zauriekin,lagun eta laguntzik gabe. guk ez genuen ezer lapurtu beste etxeetatik eta ez genitugun inolako zauririk gorputzean,eta sorte oso ona izan genuen
Kaixo Ni Irati Naiz eta 7 urte ditut, oso herri behartsu batean bizi naiz,eta noski behartsuak gara.Gure etxeak txabolak bezala dira.Eskolan Nago eta Pila bat Gogo ditut etxera iristeko . Ba hemen nago ikastolatik atera berria,Etxerako bidean.Etxera iritsi naiz erlojua begiratu dut eta bostak dira,Nere amak Beti bezala etxeko-lanak egiteko esan dit ,eta nik kasu egin diot,Nere ama oso jatorra da eta asko maite dut,ez nuke munduko inor ezta ezergatik aldatuko.Nahiz eta behartsua izan oso pozik bizi naiz familia daukadalako.Etxeko-lanak bukatu eta bat-batean zerbait entzuten dut,kalera ateratzen naiz eta: LURRIKAAAARAAAAA! Ez dakit zer egin Bizirik aterako al naiz? Nere familia galduko Ahal dut? Oso desesperatua nago,Kalera atera naiz eta jende guztia lurrean zaurituak eta hilak ikusi ditut. Eskerrak bukatu denik lurrikara madarikatu hau. Baina Non daude neure gurasoak? Ez dakit zer egin gurasorik gabe,janari gabe ezingo naiz bizi.Negar egiteko gogoak sartzen zaizkit baina ez daukat indarra.Ez dut ulertzen segundo bateko lurrikarak hainbeste egin dezakeen. Ez dut janaririk ez dut urik ez dut ezer,Eta okerrena ez ditut hemen munduan gehien maite ditudan pertsonak:Nere Familia.
Kaixo ni Irene naiz,12urte ditut eta Haitin bizi naiz, orain lurrikara egon baino lehen nola bizi nintzen kontatuko dizuet. Ni nire familiarekin bizi nintzen, ez ginen oso aberatsak baino oso pozik bizi ginen ez zelako inor falta, eta oso diru gutxi izan arren beti han aurkitzen zenuen poza. Eskolara joaten nintzen beste umeak bezalaxe, eskolan oso ondo pasatzen nituen orduak nire lagunekin, eta etxera iristerakoan, gosaltzeko orduan, amak ez zuen janari asko familia guztiarentzako eta ez geunden oso elikatuta. Lurrikara gertatu zenean ni gaixorik nengoen etxean bakarrik, nire familiakoak ikastolan edo lanean zeudelako. Lurrikarak minutu desesperagarri bat iraundu zuen, ni ohetik altsa eta kalera atera nintzen , etxea berantz jeitxiko zelako. Kalera iristerakoan lurrikara amaitu zen, eta jende guztia negarrez ,etsipenez eta bere familia bilatzen zegoen. Oso zaila zen jendea hospitalera eramatea, ze hospitala ere suntsiturik zegoen. Ni bi aldiz pentsatu gabe nire aitaren eta amaren lanera joan nintzen eta aita negarrez zegoen. Negarrez ikusi nuen lehenengo aldia zen, amaren ondoan zegoen, ama hilda zegoelako. Aitak ni ikusterakoan, malkoak lehortu eta besarkada handi bat eman zidan. Amarekin gehiago ezin egon eta nire arreba bilatzera abiatu ginen. Ikastolara iritsi eta, eskolako ume guztiak hilda zeudela esaterakoan nire aita eta ni negarrez hasi ginen. Baina bat batean nire aitak esan zidan biok batera aurrera aterako ginela, eta oso indartsua izan nintzela.
Haitin gertatutako lurrikara hondamendi handia sortu zuen eta hori lurrikarak bi minutu bakarrik iraun du zuela. Haiti Ameriketako hiririk pobreetariko bat da; etxeak hobeto eraikiak izan bazituzten ez ziren hain beste etxe eroriko, baino ez dute dirurik etxe hobeak egiteko. Herrialde honetako jendea egunean hirurogeita bi zentimorekin bizi dira. Hondamendia gertatu zenean erietxea ere erori zen eta beste lekuetatik etorri izan behar ziren medikuak eta erreskate taldea etxe barruan geratu direnak ateratzeko eta hil direnak lurperatzeko. Egun batzuk geroago beste lurrikara bat egon zen. Haitin ehun eta hamaika mila hil daude eta gehiago egongo direla espero da. Ebakuntzak kalean egin behar izango dituzte ospitaleak erori direlako. Umeak, aita eta ama gabe geratu dira eta mafiak saltzeko beste pertxona batzuei hartzen ari dira. Beste estatu batzuek umeak adoptatu egin behar dituzte mafiak ez hartzeko. Ni haitiarra izan ba niniz oso atsekabeturik egongo nintzake
NI ERE HAITIN BIZI NAIZ Ni haitin bizi naiz, amerikako herri txiroenetariko batean 12 urte ditut eta nire gurasoak 3 urte nituela hil ziren lurrikara batean, eta nire bi anai desagertu egin ziren. Orain nire izeba eta nire 2 lengusuekin bizi naiz oso gogorra egiten zait bizitzea, hemen Haitin lurrikararik izaten denean nire lagun edo familiarren bat hil edo desagertzen da. Nik lagun asko ditut eta asko gustatzen zait eskolara joatea. Nire izebak mendi gailurrera joan behar garela esan dit eta azkar prestatzeko nire gauzak lurrikara hasi baino lehen. Ni beldurtu egin naiz eta korrika atera naiz mendi puntara, beldurra dut ez ote den nire lagun edo familiakoren bat hilko.
Mendi tontorrean nago lagun batzuk ikusi ditut baina ez guztiak asko kezkatu naiz eta horren ondorioz negarrez hasi naiz. Nire izebak lasaiarazi nau, eta nik hori ahazteko lagunekin jolastu naiz. Eskola nola suntsitu den ikusi dut eta asko atsekabetu naiz niri asko gustatzen zaidalako.
Lurrikara bukatu hondoren lagun guztiekin elkartu eta jolasean hasi gara.
Ni 12 urteko neska haitiar bat naiz. Haiti Ertamerikako herririk pobreena da. Egunean otordu bakarra egiten genuen. Nire amak etxean egiten zuen lan, etxeko andre bezala, eta aitak enpresa batean. Bi anai-arreba nituen. Haietatik ni nintzen txikiena. Zaharrenak, Pedrok, 16 urte zituen eta tartekoak, Mariak, 14. Diru asko ez geneukan baina aurrera gindoazen.
Ni etxe barruan nengoen jolasean eta nire anai-arrebak kalean. Aita lanean zebilen eta ama arropak garbitzen. Halako batean, lurra dardarka zegoela nabaritu nuen. Ni beldurrez nengoen eta garrasika hasi nintzen. Ama korrika atera zen, zer gertatzen zen ikustera, ortaz, ni bakarrik gelditu nintzen etxean. Bat-batean kaletik norbaiti zera entzun nion esaten:"Lurrikara, lurrikara!" Ni ateratzen saiatu nintzen, baina ezin izan nuen etxea gainera erori zitzaidalako. Harrapatuta gelditu nintzen astebetez. Aste hura jasan ezina egin zitzaidan. Ia arnasik ezin izan nuen hartu. Astearen buruan, argi gehiago nabaritu nuen nire buru gainean. Suhiltzaileak ziren eta ni erreskatatu ninduten. Atera nindutenean zuzenean ura eman zidaten.
Orain, bakarrik nago, ez dut ez lagunik, denak lurrikarran hil egin zirelako, ez etsailik eta okerrago ezta familiarik ere. Ez dakit zer egin, nora joan, bi hitzetan esateko, galduta nengoen. Izugarrizko mina sentitzen dut bihotzean eta belddurra sabelean. Ez naiz inoiz ain gaizki sentitu, eta nahi dudan gauza bakarra laguntza da.
Ni 12 urteko neska bat naiz, haitin bizi naiz amerikako herririk pobreenean. Ez dut diru asko baino zoriontsua naiz emen, familiarekin nagoelako. Ni aita, ama, eta anaiarekin bizi naiz, etxe txiki batean.Beti bezala ama arropa garbitzen dabiltza, aita etxean lan egiten, anaia uraren bila joan da et ni etxeko lanak egiten.
Bat batean anaia etxera iritsi eta dena mugitzen hasi zen. Nire mahaia mugitzen zen eta nik oso beldurtuta nengoen ea zerbait gertatzen zen edo ez. Guztiak ikaratutak geuden zer gertatzen zenari buruz, ama eta aita korrika etorri ziren guri esatera LURRIKARA bat zela eta etxetik azkar ateratzeko. Ez genekien zer egin oso urdurik, triste eta indarrik gabe geratu ginelako. Ama eta ni etxetik atera ginen eta aita eta anaia barruan geratu ziren bazkaria hartzen. Bat batean etxea erori egin zen ama eta ni zauri pila batekin geratu ginen etxearen harri koxkorrak gainean erori egin zitzaizkigulako. Harrietan bilatu genuen eta aita eta anaia aurkitu genituen baino bertan (lurrikaran) hil egin ziren.
Handik aurrera ama eta ni bakarrik bizi izan ginen. Janariarik gabe, urik gabe, etxebizitza gabe, lagunik gabe, familia osoa gabe etb... horrela izan zen guri pasatutako historioa eta 50.000 pertsona egon eta gero 30.000 bizirik geratu dira.
Ni haitin bizi naiz , eta 12 urte ditut. Haiti , oso herri txiroa da . Duela gutxi ,lurrikara baten ondorioz , familia galdu nuen. Etxean geundela, etxea erori egin zen ,eta nire gurasoak arrapatu zituen .Nire aita ,momentuan hil zen ,ama aldiz ,ordu batzuk bizirik iraun zuen , nik irteten laguntzen nion bitartean. Baina ,jada ia-ia lortu nuenean ,nire burua ariskuan jarrtzen ari nintzela konturatu nintzen , eta , bertan utzi behar izan nuen , beranduago laguntzera etortzeko asmoarekin.Ordu batzuk pasa zirenean , bera laguntzekotan bueltatu nintzen , eta , iada hilda zegoen. Ni orain oso bakarrik sentitzen naiz eta oso galdurik.Ez dakit nora joan , ez dakit nola salbatuko dudan nire burua . Emen guztiak larri gaude (janaririk gabe , urik gabe , etxerik gabe... ).Inork ezin dit lagundu , guztiak nire egoeran daude. Momentu onetan , nire gurasoekin batera hil naiko nuela diot.Ez dakit zer egingo dudan , baina oraingoz , nire gurasoek eman zidaten aholkua beteko dut:nigan konfiantza izan eta inoiz ez errenditu .
Ni ere Haitiarra naiz. 13 urte ditut eta Haitin bizi naiz, Amerikako herri txiroenetariko bat. Ez dut diru asko, baina, zoriontsua naiz nere familiarekin. Egunero bezela, eskola bukatu ondoren lagunekin jolastera joan nintzen, erlojura begiratu eta lau terdiak dira. Lagunak etxera joan behar dut. Etxera iritsi nintzenean erlojura begiratu eta bostak ziren. Susmo txarra nuen bihotzean,zerbait gertatuko zela susbatzen nuen. Gauzak mugitzen hasi ziren. Lurrikara!! Ze beldurra! Ez naiz bizirik aterako!Nola aterako naiz hemendik? Lurrikara bukatu eginda eskerrik. Baina,nere gurasoak eta nere ahizpa non egongo diren. Nere lagunak bizirik egongo al dira? Zenbat galdera buruan! Orain hemendik atera behar naiz. Gorputz oso minduta nuen,baina,indarra atera behar nuen handik ateratzeko. Eta ez hiltzeko. Suitzaileek lagundu zidaten ateratzen,mil esker. Beraien gaitik bizirik nago. Eta nere gurasoak bizirik egon al dira? Eta nere ahizpa? Lurrikada hau, guztia apurtu du. Minutu batean herri oso bat puskatu du. Ze nazka. Orain ez bazkaririk, ez urik! Eta okerrena: Ez familiarik! Bakarrik bururatzen zait negar egitea,baina, ez dut indarrik!
Ni Haitn bizi naiz nere ama aita eta anaiarekin. Ez daukagu dirurik baina os pozik bizi gara.Terremotoa hasi zen eta ni amarekin etxean negon nere aita eta anaia lanean zeuden.Terremotoa handitzen hasi zen eta ama eta ni oso gaizki etatriste geuden aita eta anaia laanean zeudelako eta gure bizitzagatik.Dena pasada eta gu bizirik gaude pozik baina ere oso triste zeren gure familiako gende asko hil egin da. Orain donostib bizitzen gara eta 3 nexka txiki adoptatu egindegu.
Haitin guztiok oso pobreak gara, etxeak oso azkar behera joaten dira. Eta lurrikara jende asko hil egin dira, eta etxeak erori egin dira etze guztiak behera joan egin dira. Oso larri ibili gara guztiok eta ospitaleak beterik daude, oso jende gutxi bizirik atera dira. Hiltzen ari gara goseagatik, borrokatzen ari gara militarrak janaria dutelako eta bakarrik gutxi batzuei emango diete janaria. Baita ere etxe puskatuetako jendea bilatzen ari gara baita ere borrokatzen ari gara eroritako etzeetako janaria hartzeko. Ehun mila pertsona hil egin dira. Bitartean beste lekuetako aberatsak direnak ez dute pena sentitzen gu gatik. Haitiarrak pobreenak gara hirurogeita hamabost zentimorekin bizitzen gara egunero. Pertsona oietako batzuk ez direnak hil bere familia gabe bizi daitezke zeren familia hil egin da. lurrikara Beldur asko edukiko nuen etxe batean ataskaturik, banengo, oihuka egongo nintzen salbatzeko norbaitek. Kaletik jendea hilda dago eta nazka ematen duenez sabana batekin estaliko nieke baina dirurik gabe gaudenez ezin dut erosi zerbait jendeari estaltzeko.
Ni ere Haitiarra naiz. 13 urte ditut eta Haitin bizi naiz. Nire bizitza ez da ona, pobrea naiz eta ez zait gustatzen bizitza hau. Etxe oso zahar batean bizi naiz eta nere familiak gogor egiten du lan nik eta nire anaiak egunero zer jan eduki dezagun. Lurrikara hasi zenean oso bildurtuta geuden.Ordu bat pasa zen eta kalean zeuden jende asko hil egin ziren. Gure etxea puskatu egin zen eta nire anaiak eta ni babes lukuan geratu ginen. Etxe gabe geratu zen beste pertsona askorekin batera.
"NI ERE HAITIARRA NAIZ" Ni Haitiarrabat banintza oso gaizki biziko nintzan, terremoto batek gauza asko egiten ditu: Ume batzuk adoptatuak izan behar ziren eta horretarako hegazkinez joan behar ziren,baino hegazkiñera igo behar zutenean, terremoto bat asi zen,terremoto hori 1 minutu iraun zuen,bainon bukatu zenean etxeak puskatuak zeuden, jendea hilda,gaixo asko lurrean botata...jende asko familia galdu zuen terremotoarekin, pena asko sentituko nuke beraien bizitzan baldin banego,asko sufrituko nuen,eta baita nazka haundia.Gurutze gorriko medikuak etorri zirenean oso pozik jarri zen jendea,gaixoak sendatzera joan zirelako, bainan ezin zuten ezer ez egin beraiengandik eta orduan orri batzuetan gaixo bakoitzak zer zeukan idatzi eta pertsona bakoitzaren arropan itsatsi zuten zeloarekin.Gurutze gorriko mediku gehiago etorri ziren eta ospitalera eraman zituzten gaixo guztiak.Hilda zeuden pertsona asko lurrean utzi zituzten, bainon hiru egun pasa ondoren hildakoak erre egin behar zituzten gaizki usaintzen zutelako.Bitartean gaixo gehiago aurkitu zituzten arrastoen artean.
haitikoa oso tristea iruditzen zait. Ni horietako bat banintza oso oso oso oso gaizki gaizki gaizki sentituko nintzateke (ez nuke aguantatuko) snif, snif .......barkatu buuuuuuuuuuuuuuuuaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!
Niri asko gustatuko litzaidake Haitira laguntzera baina nire amak ez dit uzten. Oso triste nago eta iñork ez bezala, nire pagatik 7 euro jarri ditut. Nire ustez, jende guztiak sartu beharko luke dirua bere pagatik, baina gurasoena ere oso lan polita izango litzateke. Pertsona onak izan bejar dugu.
Niri Haitikoa oso tristea iruditzen zait, 170.000 pertsona inguru hil dira. Ni Haitin biziko banintz beldur asko edukiko nuen. Orain momentu ontan pertsonak bilatzen egongo dira. Dirua eman beharko geniokeen beraien bizi kalitatea hobetzeko.
amaia Ni Haitin bizi nahiz eta lurrikara gertatu zen momentua eskolan negoen.Nire anaia eta ni gelditzen gara familia osotik eta ez dugu ez janaririk ezta etxebizitzarik,baino gehien faltan botatzen duguna familia da.
ni haitiarra naiz eta oso gaizki pasa nuen, nire familia osoa etxean geunden. nire aita empresako lanak egiten ari zitun, nire anaia eta ni telebista ikusten geunden eta... LURRIKARA!!! eta etxetik korrika atera ginen,hildako pila egon ziren eta hortako bat nire anaia zen...
Ni Haitikoa nais lurrikara oean harrapatu ninduen eta esnatu nintsen asko sentitzen dut gure gaitik baina desgrasiao batsuk gara pena asko ematen nais gaisuuuuuuaaaaakkkkkkkk!!!! muaaaaaaaaa muaaaaa muaaaaaaa!!!!!!!
Ni Haitiarra naiz eta 12 urte ditut.Nire familiarekin bizi nintzen,baina lurrikara gertatu zenetik ez ditut aurkitu. Nire lehengusu-lengusinak,izeba-osabak eta aiton-amonak eskombroen artean daude,eta beste batzuk hilda.Ni bakarrik nago eta ez dakit zer egin.Gurutz gorriko asko etorri dira eta lan asko egiten ari dira. Oso triste, bakarrik eta ahula nago.
asko sentitzen dut hitin gertatu dena eta asko lagundu diet dirua jartzen baina gehiago lagundu nahiko nuke. lurrikara oso handia izan da eta oso gogorra
Ni Haitin bizi naiz lurrikara baino lehen ez nintzen oso ondo bizi baina aitarekin nengoen, orain ez. Zortzi urte ditut eta orain ama eta nire hiru anai eta arrebekin bizi naiz. Lurrikara egon zenean oso gaizki pasa nuen baina orain ere ez nago oso ondo, zaurituta nago eta oso gaizki pasatzen ari naiz, jende asko hil da orien artean nire aita oso bakarrik sentitzen naiz.
Alde guztietan begiratu dut baina deuserez.Eztut pentsatu ere egin nahi nire herriari,haitiri gertatzen ari zaion guztiaz. Jendea hilda ikusten ari naiz jende hoien ingurukoak beraien bila ibiliko dira eta seguruenik beraiek nire gurasoak ikusi dituzte eta ni beraien bila nabil.Gertaera honetatik ateratzen dudan konklusio bakarra hau da: hobe hilik egon horrelako bizitza edukitzea baino eta bai hori egingo dut hil egingo dut nire burua horrela ez dut gehiago sufrituko.
Ni Haitikoa naiz lurrikara honen erdian harrapatuta gelditu naiz. Beldur handia eta kaleetan dagoen jende saurituta eta gosez hiltzen dauden pertsonek beldur handia ematen didate. Oso kezkatuta nago Haitin bizi garen pertsona guztientzat ez dagoelako janaririk eta beldur naiz ni ere janaririk gabe geldituko naizen.
Haitikoa naiz lurrikara baino lehen ondo nengo, baino horain... ez dakit non dauden nere gurasoak, bakarrik nago eta beldurra dut, gosea eta uste det gaixorik nagola. Espainiako edo Amerikako medikuen zain nago ezin naiz mugitu zauritua nago, bederatzi urte ditut eta ez dakit zer egin, ez ditut indarrak karraxi eta laguntza eskatzeko, nere lengo etxean arrapatua nago, ezin naiz irten, norbaiten zain nago, neri laguntzeko.
kaixo ni haitiarra naiz eta 8 urte ditut.Ama lurrikaran galdu nuen. Oso gaizki pasa nuen... 2 urte nituenean aita galdu nuen gaixotasun larri batengatik (SIDA)
Lurrikararen ondorioz, zauriturik eta bakarrik nago eta Espainiatik eta Amerikatik etorritako medikuak sendatzea itxaroten ari naiz.
lehen haiti oso leku ederra zen. Denok bizitza normala eta egokia geneukagun eta oso pozik bizi ginen. eskerrak Lurrikaratik ondo atera nintzela; espero det haitin bizi nintzen bezala bizitzea aurrerantzean. aioo
ni ere Haitin bizi naiz eta 12 urte ditut.Hemen lurrikara gertatu zenetik oso triste nago baina gutsienez ez nago bakarrik,nire familiarekin nago.Jende asko ikusten dut kalean jana eskatzen eta batzuk erotzen ari dira,gutxienez nire familia babesten nau. Eskonbroen arteandago jendea...
Ni haitiarra naiz eta 12 urte ditut oso pozik bizi naiz, guztiak etxean geuden, nire ama izan ezik. Ni eta nire anaia telebista ikusten geuden nire ama erosketak egiten zegoen eta nire aita laneko gauzak egiten ari zen. Bapatean... LURRIKARA!!!! Oso gaizki pasa nuen eskombroen artean, medikuak atera ninduten. Nire familiaren gatik galdetu nuen eta inor ez zekien ezer.Hopitalean nengola nire anaia ikusi nuen!! Ez genekigun ezer gure gurasoei buruz. Desagerturik zeuden.
Kaixo, Sara deitzen naiz eta 12 urte ditut. Haitin bizi naiz, nire aitona amonekin, aita eta ama, azken lurrikara honetan galdu ditut eta. Lurrikara baino lehenago ez nintzen oso ondo bizitzen beste leku batzuekin konparatuz baino hemen, Haitin, ni neukan bizimodua beste batzuekin konparatua oso ona zen. Nahi nuena baino askoz gehiago neukan, lehen ez nuen gehiegi baloratzen, baina orain, katastrofea eta gero, gauza asko ikasi ditut, besteak beste daukadana baloratzen ikasi dut. Egunero, janaria lortzeagatik borrokatu behar dugu, bizitzen jarraitzeko, familia mantentzeko. Lurrikara gertatzen ari zen bitartean, ni eskola txiki batean nengoen, zeuden gutxietako batean, irakurtzen eta idazten ikasten. Orain ezin dut horrekin aurrera segi. Guztia mugitzen hasi zen eta ni, korrika atera nintzen etxe txiki horretatik. Jende askok ez zuen denbora izan eta minutu gutxi batzuetan, etxetxoa, erori egin zen. Jende asko, han gelditu zen, harrapatua, eta ni ezin nuen ezer egin beraiengatik. Horregatik, korrika jarraitu nuen.
Ez naiz ezer gehiagotaz oroitzen, konortea galdu nuelaz bakarrik. Gero behi-behineko hospital batean esnatu nintzen. Hortik aurrera nire aitona amonekin nago bizitzen eta eskerrak eman behar ditut janaria eta laguntza bidaltzen ari den jendeari, behar asko ditugulako momentu honetan.
Ni Carmen dut izena eta Haitin bizi naiz,14 urte ditut eta azal beltzekoa naiz.Ilea oso kizkurra daukat eta normalean mototxez betea eramaten dut.Oso argala naiz, ia egunean ez bait dut jaten.Orain dela bi aste izugarrizko lurrikada bat egon zen,ni nire etxean nengoela,ez zidan kalera ateratzeko denborarik eman eta etxearen hormen tartean gelditu nintzen.Ezin nuen atera eta hiru egun arrapaturik igaro nituen.Ezin jan ezda urikan eran ere.Etxean baita ere,nire ama eta ania zeuden,baina etxetik garaiz irtetea lortu zuten.Nire anaiak anka bat autxi zuen ala eta guztiz ere.Aita ez dakit nola dagoen,ezta non dagoen erez bainan,ezerrez ez edukitzea espero dut. Ateratzeko,gizon batzuk etorri zitzaizkidan bila baina,nik anka eta bi besoak autsiak nituenez ezin izan nintzen mugitu.Nor ziren ez nekien baiana,bizia salbatu zidaten.Orain etxerikan ez dugunez kalean bizi gera baina, ez daukagu janaririkan ezda urikan erez.Nik bi besoak eta anka bat autsita eta anaiak anka ere, ezin dugu segi.Eskerrak orain janaria ekartzen asi direla eta bizitzeko leku bat eman digutela beraz,ama,anaia eta ni obeto gaude,hori bai aita hil zela esan digute.
Ni Haitin jaia naiz, nire gurasoek asko maite didate. Nire aihzpak laia du izena eta nire amari zerbait gertatzen zaionean gu gaude laguntzeko. Terremotoa gertatu zen ni hor bertan negoen oso esperintzia txarra pasa nuen bainan orain oboeto sentitzen naiz. Nire aita eta nire ama zaurituak daude eta nik ez dut nahi nire ama eta nire aita hitzea asko maite ditut eta. Nik beraiek gabe ez naiz ezer. Terremotoa gertatu zenen ni or negoen nire lagunekin, eta nire ahizparekin jolasten, baina okerrena izan zen bazkaria bukatu zitzaigula eta ez genukagula ezertxo ere jateko. Orduan arratsaldean aireportura joan ginen bazkaria lapurtzea. Ni momentu artan egunero bezala gaizki sentitzen naiz ez zait hori egitea gustatzen baina egin beharra dago . Beti itzultzen garenean gure familia ortxe dago itxaroten bazkariaren zain. Niri berdin zait ni ondo ez sentitzea baina nahi dudana da nire familia ondo sentitzea besterik ez niri nire familiak asko inporta dit. Ez zait ezer gustatzen haitiko bizitza baina ezin da ezer egin nire familiarekin egoteko.
kaixo ni miguel naiz,eta Haitin bizi naiz.Oso herri pobrea da,eta terremoto bat hasi da horantxe bertan...LAGUNDU...!!hoqeita hamar minutu iraundu ditu terremotoa,nire etxean arrapatu nau,eta ezin naiz atera etxetik. LAGUNDU,LAGUNDU! norbait al dago ortik? egun bat pasa da bakarrik ura edan al dut ez daukadalako janaria,eta gainera ura lurretik hartu dut.Bigarren egunean ura bukatu zait OOOO...EZZ! alferrik da,ezin naiz atera emendik.Azkeneko aldiz eskatuko dut laguntza...LAGUUNDUUU!ume bat pasa da hortik eta entzun nau,mobila dauka!ze pozaa!poliziei deitzeko esan diot,eta deitu ditu.Ordu laurden bat itxoin dut eta azkenean etorri dira eta emendik atera naute.Baina berri txaar bat eman didate.Nire anaia Manu,14 urtekoa hilda aurkitu dute. bua,bua...!negarrez hasi naiz.Eta poliziak lasaitu naute esanez Euskal Herrira eramango didatela,eta eraman naute,ez dut sufrituko gehio...YUPIII!...!
Aitor dut izena eta ni Haitiarra naiz. Haitin oso ondo bizi ginen, ni etxe polita nuen jostailu askorekin ( bi kamioi, lau panpinak, baloi bat eta marrazketarako koaderno bat), baina jostailurik gogokoena baloia zen. Egunero ikastolara 10:00 joaten gienen, ikastolan denetarik ikasten genuen: filosofia, historia, geografia, matematikak eta hainbat gehiago. Ikastola ondoren, denok nire jostailu gogokoarekin ibiltzen ginen futbolean. Nik nire gurasoekin eta aitona – amonekin bizi nintzen. Ni seme bakarra nintzen, baina beste anai bat edukitzea gustatuko litzaidake, bakarrik sentitzen nintzelako. Egun batean, dena aldatzen hasi sen, krisiaren gaitik. Jendea ez zegoen hain pozik, janaria exkaxa bihurtzen joan zen, jendea beraien artean jolastu ordez, borrokatzen zeuden. Nik ez dut ekonomiaz ulertzen baina zerbait gaizki zioan. Horregatik, Donostiara etorri ginen. Hemen, han ez nituen jostailu pilo bat ikusi nituen, hegazkin bat bereziki ikaragarri polita zen eta gurasoek erosi egin zidaten. Ondoren, loteria probatzeko jokatu egin genuen eta kasualitatez tokatu egin zitzaigun. Egun batzuk ondoren, Kontxako Badian etxe bat erosi genuen bostontzat. Hilabetea pasa ondoren telebista jarri eta Haitin gertatu de ikaragarrizko lurrikara ikusi genuen eta korrika senideei deitu genien zorionez denek bizirik zeuden eta Donostiara etortzeko esan genien. Orain denek ondo bizi gara Donostian. Hau gu kontatu dezakegu baina badago jende mordoa ezin duela kontatu.
Kaixo, 12 urte ditut eta Haitin bizi naiz. Haiti, leku behartsua da, baino oso polita. Lurrikara gertatu baino lehen, Haitiko biztanle guztiak nahiko gaizki bizi ginen, ez genuen ur asko edateko, ezta janari asko jateko. Baina ala nola moldatzen ginen. Orain, lurrikara dela eta , oso gaizki bizi gara. Janari eta edari falta handia dugu eta milaka pertsona hil dira. Lurrikara gertatu zen momentuan beldur handia pasa nuen. Amak heldu egin zidan, eta nik besarkada handi bat eman nion. Momentu hartan ni lasaitzeko, amak gauza bat esan zidan: -Lasai zaitez maitea, nirekin zauden bitartean ez zaizu ezer gertatuko! Ez duzu beldurrik izan behar, momentu txar hau berehala pasako da, ikusiko duzu! Hori esan eta berehala edifizio bat erori zen gu geunden lekura. Nik ihes egitea lortu nuen baina ama han geratu zen. Negarrez, lurrean etzan nintzen, baina bizilagun bat hurbildu zen niregana eta berarekin eraman ninduen. Momentu hartan lehen baino askoz beldurtuago nengoen eta ez nekien zer egin. Orain, lurrikara ez dut gehiago gogoratu nahi. Momentu oso txarrak bizitzea egin didalako eta ama galdu dudalako. Norbaitek adoptatzea nahiko nuke, baina oso zaila dela uste dut.
Ni ere haitikoa naiz. 14 urte ditut eta Haitin bizi naiz.Diru asko ez dut,baina,bai familia maitagarria.Ordubi terdiak ziren eta ikastolara joan behar ginen ni eta nere ahizpa.Ikastolara sartu erlojua begiratu hiruak ziren.Mahian ex eri nintzen irakasleari itxoiten geuden.Lurra mugitzen hasi zen gauzak erortzen korrika hasi nintzen kalera joateko.Harri bat hanka gainera erori zitzaidan.Min izugarria nuen,saiatu nintzen ibiltzen,baina,ezin nuen.Suiltzaileak etorri ziren laguntzera hortik atera zidaten eta nere ahizpataz galdetzen egon nintzen,baina,inorrek ez zidan erantzuten.Egunak geroago nere ahipa eta gurasoekin aurkitu nituen!
Ni Tom izeneko Haitiar gazte bat naiz. Nire historioa kontatuko dizuet: 27 urte nituenena Haitiko hiriburuan, Puerto Principen, bizi nintzenean. Txiroak izan arren, ez nintzen gaizki bizi, nere etxea nuen, lan bat eta familia atsegin bat. Baina, egun batean dena galdu nuen: etxea, lana eta familia. Egunaren hasieran, beti bezela, gosaldu eta okindegira joan nintzen la negitera, eguna ondo zijoan lanetik atera arte. Lanetik ateratzean, etxera bueltan, gertatu zen lurrikara eta sustoarekin batera konortea galdu nuen. Esnatu nintzenean ez nekien zer egiten nuen mediku kanpamendu batean, baina, medikuek lagundu zidaten gogoratzen. Familia nuela gogoratu nintzenean galdezka hasi nitzen ezagutzen nituen guztiei baina inokr ez zekien ezer ere ez. “Egun horrek nere bizitza zakarrontzira bota zuen” hori zen kanpamenduan pentsatzen nuen gauza bakarra. Desastre bat izan zen. Orain, ordea, Donostiako auzo txiki batean nago, Intxaurrondon. Ez nuen nere familia aurkitu baina pozik bizi naiz alokatua dudan etxe txiki batean. Hala ere, ez dut Haitikoa aztuko.
Haitiarra naiz, eta13 urte ditut. Nire izena Mikel da, badakizunez nire errian lurrikarak egon dira.Ni asieran uste nuen ez nintzela zoriontsua ,ez neukalako zapata onak, ez nuen nahi-aña ura, ez neukan ni nahinuen janaria, ez neukan ni ninuena. Baena oker nengoen, nire gurasoak eta familia hil zirenetik orain konturatzen nahiz leno zoriontsua nintzela. Kaletik nijoanean ikusten nuen nola jendea negarrez ari zen bere familiaren gaindik. Milioika eta milioika jende hilda ikusten ari nintzen ikusten nuenean jakin nuen suerte gehiegi izan nuela. Orain protekziozko etxe batean nago familia bati itxoiten ,ez dakit nondik etorriko diren ezta beste seme bat edukiko duten.Leno Haitin etxe asko zeuden eta naiko polita zen erria ikustea, etxeak nolakoak ziren ikustea eta jendea zer egiten zuten. Baena orain lurrikararen gandik ez da bakarrik jendea hil, ur eta janari gutxiago ere gertatu da horren ondorioz jendea astoratuta dago, lapurtu eta jo egiten dira beraien artean .Espero dut urtekin pixkanaka-pixkanaka dena konpontzea.
Ixtripua gertatu zenean ni lagunekin negoen jolasean.Oso arraroa iruditu zitzaida lurrikara gertatu baino lehen,nere txakurra korrika joan zela eta nere bizilagunaren katua ere bai baino okerrena lurrikara izan zen.Ez du inoiz orrelakorik ikusi,nere lagunak negarrez zeuden etxera iristea lortu nuen baina guztia puskatua zegoen nere arreba lurrea zari askokin eta nere zakurra hilda baina okerrena nere ama ikustea izan zen. Hilda eta anka bat gabe zegonen, nere arreba artu eta korrika joan ginen,ori ikusteak biotza apurtzen zidan jendea guztia galdu zute la oiukatze nerearreba eta nik negarrez geuden.Edozer edozer aurkitu zezakezun, baina aurrera jarraitu bear da.
Ni egun batean ikastolan negoela euskera ikasten,lehenengo lurra mugitzen hasi zen Poliki Poliki eta gero lurrikara bat Egon zen.Lurrikara bukatu zenean nire ohinak bi harri handen tartean zeuden eta ezin nuen mugitu ere egin.Laguntza hasi nintzan esaten garrasika inork ez zidan kasurik egiten uste nuen nire lagunak hildak zeudela.Baina bapatean hotz bat entzun nuen eta nik esan nion nor zen eta esan zidan laguntza behar zuela ni bi harriak bultatzen hasi nintzen eta anka bat atera nuen eta gero bestea korrika joan nintzan beraren gana.Ailegatu nintzenean ikusi nion bere gorputz osoa odolez beteta zegoela.Lagundu nion ateratzen baina kostatu zidan asko ikastolatik atera ginenean nere etxera joan nintzen korrika eta presaka.Ailegatu eta ikusi nuen nere etxea puskatuta sartu nintzen ikusteko nere gurasoak.Ikusi nituenean hildak zeuden ni negarrez hasi nintzen movil bat hartu eta sos deia egin nuen.Neska bat hartu zidan eta esan nion haitinen lurrikara bat Egon zela eta oso fuertea esan zidan oraintxe esango ziola bere kompañeroei denok martxan jarri ziren haitira laguntza handi behar genuelako.Geroago pertsonak batzuk ikusi nituen nire lagunak ziren,bi ordu pasa ondoren pertsona gehiago zeuden bere familiak bilatzen ni ere hasi nintzan eta nire neba aurkitu nuen.Bizirik zegoen eta ni hospital batera eraman nuen oso grabea zegoelako askar atenditu ziguten ni nire lagunekin joan ginen gure familiak bilatzera eta nere neba hospitalean geratu zen.Egun bat pasa ondoren militar eta polizia asko ailegatu ziren guri laguntzea oso pozik jarri nintzan.Egunak pasa ondoren jende gehiago aurkitu zuten.Trageria hori atzean utzi genuen eta gure bizitza ondo eraman genuen.
Etxean afaltzen nago eta bat baten etxea mugitzen hazten da,eta ez dakit zergatik,etxe guztiak mugitzen ziren baino bat batean nire amona erori eta hiru plater gainean erori zitzaion mahi gainetik,eta hil egin zen.Den den denak negarrez gauden eta geroagoa aita nire sardexka eta labana biriketan sarturik.Gero ama eta azkenik nire ahizpa handia Ane.Ez nekien nola baino nire ahizpa txikia Elisabeth eta niri ez zigula ezer gertatu korrika batean nire logela joan eta etxea txikitzen hasi egin zen,nire ahizpa txikia besoan eta ezkerreko begian odola zeukan,nik berriz buruan golpe handia neukan.Bat batean nire izeba Marta agertu zen eta mediku zenez sendatu egin gintuen eta orduak pasata guztia gelditu egin zenean .Nere izeba Martak esan zidan nire izeba Naiara eta Sara ondo zeudela baino bere senarrak Carlos eta Iban hil egin zirela eta nire aitona abioia hartu zuela hau pasa haurretik.
Kaixo,13 urte ditut eta Haitin bizi naiz Ameriketako herri txiroenetariko batean,baina ala ere pozik bizi naiz. Eskola iadanik bukatu da eta etxeruntz noa nire bi anaiekin. Etzera iritsi naiz eta diru gutxi daukagunez,janari gutxi erebai,baina berdin du,nik,zebaitik artuko dut."Bazkaltzen" bukatu bezin laster etxeko-lanak egitera noa. Ordu bat pasa da eta nik ya etxeko-lanak bukatu ditut. Amari galdetuko diot ea uzten didan kanpora joaten loreen bila eta baietz esan dit.Orduan kanpora aterako naiz. Baina bat-batean,jenea laguntza eske dago,beste batzuk korrika,eta nik zera sumatu nuen LURRIKARA!! dela.Orduan etxera korrika noa eta etxera iritsi bezain laster gurasoak eta anaiak hilak zeuden. Hau etsipena ez dirurik, ez janaririk eta okerrena familiarik ez. Negar egingo nuke baina ez daukat indarrik malko bat ere ez ateratzeko.
Ni Haitin bizi naiz eta hamabi urte ditut. Haiti Ameriketako herri pobreena da . Lagunekin negoen ,futbolera jolasten (lagun baten zapatilarekin),bat-batean nire lagun onena oihuka hasi zen eta zirudienez orkatila puskatu zitzaion,etxera laguntzen ari ginela, kriston zalaparta entzun zen , atzera begiratu eta lurrikara zela ohartu ginen , gure atzetik zebilen,laguna askatu eta guztiak korrika atera ginen , negarrez. Nik ez nituen gurasoak aurkitu baino nire anaia bai , negarrez zegoen,odoletan ,nik deitu egin nion baino zoritzarrez zegon zalapartarekin ez zidan entzun, bere atzetik joan nintzen eta deitu egin nion, gelditu egin zen , atzera begiratu eta arri koskor bat erori zitzaion bururu , nire erruz izan zen. Bere ondoan eseri nintzen laguntza eskatzen, bazirudien nire anaia bere onera etortzen ari zela baino galdetzen zidan: -Nor zara? -Non nago? -Zergatik nago lurrean botata. Ez zen ezertaz gogoratzen. Ni negarrez hasi nintzen eta zorabioa nabaritu nuen. Lo seko gelditu nintzen han. Nire anaia ez zen ezertaz gogoratzen,ni han lo seko … Norbait nabaritu nuen nire ondoan bazirudien mutila zela baino nire buruari galdera batzuk egin nizkion: -Nor izango da? Bat- batean musu bat eman zidan saiatzen saiatu nintzen eta azkenean lortu nuen,nire nobioa zen,Mikel;nire anaiarekin zegoen ,nire anaia ondo zegoen eta ni musuko momentuan indarrak hartu eta anaiarekin eta nobioarekin joan nintzen jendea laguntzera.
kaixo Yeray deitzen nahiz eta hama hiru urte ditud orfanatoan nengoen bazkaltzen(espagetiak tomatearekin) eta bat-batean guztia mugitzen hasi zen. nere tutorea ez preokupatzeko esan zidan. lurrikara zela esan zidan eta laister bukatuko zela.baina ez zen horrela izan lurrikara asko iraun zuen eta ni beldur asko neukan. tutorea guztiok kanpora ateratzeko esan zigun, ni nintzen lehena filan eta justo ni atera ondoren edifizioa behera etorri zen. nere tutorea eta lagun miñenak eskonbroen artean arrapaturik geratu ziren. hiru hordu egon nintzen nire lagunak hortik ateratzen saiatzen, baino alferrik. mutil batzuk etorri ziren txuriz jantzita eta gauza gorri batekin kamisetaren erdian. nere lagun batzuk atera zituzten baina tutorea atera behar zutenean eskonbroak behera etorri ziren eta nere tutoreari sabelatik gauza likido gorri bat ateratzen hasi zen. ondoren nere osabarekin eraman zidaten leku seguru batera.egarri asko neukan baino ez zidaten ura eman, esan zuten ez zegoela urik edateko, bakarrik zegoela ura lokatzarekin.
Beti bezalako goiz normal batean, ura hartzera atera nintzen herri ondoko ibaira. Ur horrekin, arropa garbitu, janaria egin eta edan egiten genuen. Halako batean ura mugitzen zela konturatu nintzen; baina haizeak mugitzen zuela uste nuen. Denbora bat pasa eta gero, nire txabolaren paretetan dauden koadroak mugitzen hasi ziren. Ni klera atera nintzen, zer gertatzen den jakiteko. Lurra dardarka hasi zen, eta jende guztia korrika zegoen kaletik. Txabolaren atzeko aldean dauden beste bi txabola erori ziren dardararen gaitik. Korrika, nire txabolara sartu nintzen eta nire gurasoak esnatu nituen; - aitaa! Esnatu, amaa! Esnatu!!! – esan nuen. - Zer… zer gertatzen da! – esan zuen nire amak. - Lurrikara bat heldu da gure gana! … Bat-batean, txabola gainera etorri zitzaigun. - aitaaaaa, amaaaa! Non zaudete!? Ez zuen inorrek erantzuten. Bi egun pasa eta gero, ahotsak entzun nituen kanpotik: - Aizueee! Emen nagooo! - Lasai! Bagoaz zure bila! 4 ordu kosta zitzaien ni ateratzea. Eta nire gurasoak ateratzerakoan, hilda zeudela konturatu ziren… Niri, 6 egun geroago esan zidaten ori. Eta familia berri bat bilatzen zuten bitartean, ikastola arraro batera eraman ninduten.
Ba zen behin ,neska bat familia geratu zen.Bere familia hil zen.Bera bizi zen bakarri,beste lagunarekin.Eta bere familia hil baino lehenago,esan zion,nire alaba polita lurrikara bano lehenago.Neska esan zuen,bere lagunari bere familia,hil zela eta bere lagunak,esan zuen ba , hil dago bere familia . Gero enterratu zuen .Bere gorputza,eta jendeak hilda zegoen eta besteak,bizirik zegoen.Eta etorri zen,medikua ba sendatzea jendeari.Gero jendea,geratu zen , etxerik gabe, lurrean lo egiten.Eta denak,hil baino lehenago, jendeak orain arropa daukate.Baino Euskal Herria ,ari dira arropa ,ematen eta diruak ematen .
kaixo Yeray deitzen nahiz eta hama hiru urte ditud orfanatoan nengoen bazkaltzen(espagetiak tomatearekin) eta bat-batean guztia mugitzen hasi zen. nere tutorea ez preokupatzeko esan zidan. lurrikara zela esan zidan eta laister bukatuko zela.baina ez zen horrela izan lurrikara asko iraun zuen eta ni beldur asko neukan. tutorea guztiok kanpora ateratzeko esan zigun, ni nintzen lehena filan eta justo ni atera ondoren edifizioa behera etorri zen. nere tutorea eta lagun miñenak eskonbroen artean arrapaturik geratu ziren. hiru hordu egon nintzen nire lagunak hortik ateratzen saiatzen, baino alferrik. mutil batzuk etorri ziren txuriz jantzita eta gauza gorri batekin kamisetaren erdian. nere lagun batzuk atera zituzten baina tutorea atera behar zutenean eskonbroak behera etorri ziren eta nere tutoreari sabelatik gauza likido gorri bat ateratzen hasi zen. ondoren nere osabarekin eraman zidaten leku seguru batera.egarri asko neukan baino ez zidaten ura eman, esan zuten ez zegoela urik edateko, bakarrik zegoela ura lokatzarekin.
NI ERE HAITIARRA NAIZ Kaixo ni Ahitiko haur bat naiz istripu onen ondoren izugarrizko beldurrarekin bizi naiz zeren eta ez dakigu hea berriro gertatuko den. Ni bakarrik nago nire anahia, ama eta aitarekin beno familiaz ez nago gaizki oraingoz ezin dudalako jakin nire beste familiarrak non dauden, ez dugulako telefonoa erabiltzerik espero dut ondo egotea. Gutxi barru Hawaira joango gara bainan oraindik ez daude transporterik espero dut bizkor konpontzea. Orain janaria hartzea noa familia osoarentzat nire hanaiak ura artuko du nire aitak etxea egingo du eta nire ama beste batzuei laguntzen.
Orain dela hazte bat edo gehiago ni Haitin egon nintzen bizitzen eta lurrikada egunean or bizi izan nuen. Ni nindoan kaletik eta bat-batean lurra hasi zen dardaka beldur izugarria izan nuen momentu hartan ez nekien zer egin . ikusten nuen jendea korrika alde batetik bestera , ikusten nituen etxeak erortzen , jendea eskonbroen artean hildak eta bizirik . Momentu batean nire gana etorri san umetxo txikitxo bat , laguntza eskatzen zeukan izugarrizko mina hankan esaten zuen puskatuta zeukala .Ni hartu nuen umea lurretik eta gero nire mugikorra hartu nuen deitzeko baina ez zegoen koberturarik . Baina hiru ,lau ordutan ailegatu ziren 100 anbulantzia ARTZAINTZA … Ni eraman nuen umea anbulantzia batera . ikusteko zer zeukan Hankan bakarrik zeukan bihurdura bat . umea utzi nuen beraiekin eta joan nintzen jendea salbatzea . ez nien nondik hasi jende asko zegoen zabaltzeko . batzuk eraman nien sendatu. Baina gaua egin zen . Hurrengo egunean suhiltzaileak iritsi ziren ni Lagundu nien jende salbatzea , eskonbroetatik atera genituen asko .
Batere umeak eta bizirik zeuden momentu batean atera genuen ume txikitxo bat eta atera zenean askonbroetatik farras hasi san eta eskerrak eskatzen zituen . bakarrik deshidratatuta zegon . poliziek esaten zuten gatean ezin genuela lanik egin. Baina suhiltzaileak , eta , pasa egin zuten , lanean segitu zuten eta gau horretan segitzeagatik jende salbatzen hiru pertxona aurkitu genituen . niri entrebista bat egin zidaten . Galdetu zidaten ea lagundu dudan jende salbatzea … hurrengo egunean aurkitu nituen ehunka pertxona hilak beldur asko eman zidan hori ikustea , jende asko mantekin tapatua zeuden hilak zeudelako . ni ez nuen hainbeste espero . Egun horretan egon nintzen laguntzen anbulantzietan jendea sendatzen . Batzuk bakarrik harramaskak eta gehiagorik ez zeukaten . Ortiz aurrera egun gehiago egon nintzen zabaltzen jendea suhiltzaileak eta zaintzen umeak. Askenean izan al nuen bueltatzea Donostiara .
64 comentarios:
ni haitin banegon beldur asko eta tristura asko eman ninduen, eta beldurturik zergatik hil sorian, sustua zer egin al desakezu...
Ni ere Haitiarra naiz
12 urte ditut eta Haitin bizi naiz, Amerikako herri txiroenetariko bat.Diru asko ez dut, baina, zoriontsua naiz nire familia daukadalako.
Eskola bukatu eta etxera etorri naiz, erlojua begiratu dut eta arratsaldeko lauak eta erdi dira.Etxeko-lanak egiten hasi naiz, egunero bezala. Matematika oso gustuko dut, baita hizkuntzak ere.
Berriro erlojua begiratu egin dut. Oraingoan bostak dira.
Bat-batean zerbait gaizki zihoala sumatu dut, nire mahaia
dardarka zegoela sumatu dut.
LURRIKARA!!
Ez naiz bizirik aterako! Ez naiz bizirik aterako!
Zer egingo dut orain, zer???
Bukatu egin da, eskerrak,baina …
Non daude nire gurasoak? Eta nire anaia?
Galdera asko ditut ,baino, orain hemendik ateratzen saiatu behar dut, nire hanka eta aurpegia zauriz beteak daude, indarrak atera beharko ditut, hil ez egiteko.Kostata, baino azkenean atera egin naiz.
Kalean nago eta bizirik gauden guztiak bildu egin gara.
Hau etsipena, ez daude nire gurasoak.Hilik egongo dira, eta nire anaia eskolan zegoen lurrikara gertatu hondoren.Bizirik egongo al da?
Hau bai egoera, minutu bateko lurrikarak zakarretara bota du dena. Ez da ezer ere ez gelditzen.Ez etxebizitzarik, ez janaririk, ez urik … Eta okerrena: EZ FAMILIARIK!!!!
Negar egingo nuke, indarra baneuka.
Ni ere haitiarra naiz,eta 12 urte ditut.
Nire bizitza,ez da ona, ez txarra.
Batzuetan ondo pasatzen dut, beste batzuetan berriz, oso gaizki.
Haitin, denak gara txiroak, baina oso ondo pasatzen dugu ezer ez denean pasatzen.
Gaur, sukaldean nengoen gosaltzen, baina nire gosaria, (arroz pixka bat)mahaitik erori zen. Nik arroza pena aurpegiarekin begiratzen nuen. Baina orduan pasa zen txarrena.
Jendea ohiuka hasi zen, eta orduan konturatu nintzen zerbait txarra zegoela haitin.
leihotik begiratu eta...
o ez!! LURRIKARA!!!
ez zegoen ezer, ez etxerik ez ezer. ruink ziren dena.Orduan,
etxetik korrika atera nintzen, ama bilatzen.
Ez nekien zer egin, eta ama bilatzen hasi nintzen.
Orduan ikusi nuen.
Haitiko biztanle guztiak korrika, beldurturik, negarrez,lurrean botata...
lurrean ume bat zegoen, odolez beterik.
Konturatu nintzen nire anaia zela eta negarrez hasi nintzen, desesperaturik. haren ondoan gelditu nintzen negarrez.
Azkenean.Lurrikara bukatu egin zen.
bapatean, etxe zati bat erori zitzaidan gainera.
Ezin nuen mugitu. Ezer ez.
Nire bizitzaren bukaera zen hau.
Nire anaiaren ondoan hil behar nuen.
Nire eskua luzatu nuen, eta nire anaiaren eskua hartu nuen.
Lo sakonean sartu behar nintzen. nintzen.
Orduan, norbaitek nire gaineko zatiak kentzen zituela konturatu nintzen, poliki-poliki.
Ez nuen indarrik begiak irekitzeko.
Konortea galdu nuen.
Azkenean begiak ireki nituen.
Nire aurrean nire lagun on bat zegoen, gustuko nuen mutila zen.
Berak erreskatatu ninduen.
Esan zidan hilabete bat egon nintzela koman.
Mugitu ahal nuen.
Lurretik altxatu nintzen.
Nire familiagandik galdetu nuen.
Ama bizirik zegoen, kriston besarkada eman nion.
Aita, hil-zorian dago, lurrean etzanda.
Nire anaia gogoratu nuen.
Hilik zegoen.
Negarrez hasi nintzen lurrean eserita.
Norbaitek bizkarra ikutu zidan eta musu bat eman zidan masailean.
Buelta eman nuen, nor zen ikusteko.
Nire anaia!!!!
besarkatu egin nuen, indar handiarekin.
ohiukatu egin nuen:
-Aiiiiii!
amak esan zidan ez nengoela ondo oraindik, ez egiteko mugimendu gogorrik.
Baina hain emozionaturik nengoen!!!
oso suerte oneko neska izan naiz lurrikararen kasuan.
Emozionaturik nengoen.
LURRIKARARI IRABAZI NION!!
Haiti Hego Amerikako herririk xumeena da. Eta duela egun batzuk, izugarrizko gauza bat gertatu zaio, lurrikara handi bat, ez dute zer eginik hor daude kalean norbaiten zain. Egunean euro bat baino gutxiagorekin bizi dira eta etxeetako zutabeak aske egoten dira baita teilatuak ere.
Lurrikara gertatu zenean, duela hilabete bat egin zen eskola bat guztiz erori zen eta han zeuden 300 pertsona barruan geratu ziren harrapatuta, kanpoan zeuden pertsona asko hil egin ziren eta beste asko zauritu eta harrapatuta geratu. Jende guztia horko ospitaletara joan zen laguntza bila, hasieran jendea barrura ekartzen zuten eta sendatu, baina orain ospitaleak erori egin dira eta Haitira laguntzera etorri direnak, kanpoan karpa batzuek jarri dituzte eta laguntzen diete.
Jendeari berdin zaio zer pasatzen den hau eta beste hau egiten badute beraiek janariaren bila joaten dira eroak bezala, eta laguntza ematera datozenean ez dituzte ilarak errespetatzen. Estatu Batuarrak segituan bidali zuten laguntza Haitira. Hegazkin pila bat mediku eta janariarekin, gero jendeak diru laguntzak ematen ditu baita janaria ere.
Espero dut dena ondo irtetea!!
NI ERE HAITIARRA NAHIZ
Kaixo ni Paula nahiz eta 8 urte ditut.Hitin bizi nahiz nere amarekin.Nere aita eta nere aizpa txikia hil egin ziren terremotoaren gaitik.Ni oso beldurtuta nago,bainan batzuetan oso ondo pasatzen dut.Beldur asko dakat nere ama edo hiltzen baldinba gera.Kalean bizi nahiz eta ura bakarrik dakat jan eta edateko.Nere etxea ez da esistitzen.Nere ama esaten dit dena ondo aterako dela, bainan ni ez det ori pentsatzen,ni pentsatzen dudan bakarra da,bizitza on bateukitzea,nere aitarekin nere amarekin eta nere aizpa txikizrekin etxe on batean bizitzea,ori da ni nahi dudan bakarra,Nere lagunak ere hildak daude,nere herrialdea bezela...Suerte ona dakazute etxe bat janaria dakazutenak,mesede ez kexatu,imajinatu gu nola egongo gean ura bakarrirekin.Emen Haitin oso gaizki pasatzen da terremotoa dagoenean,bildurra et noiz bukatuko den itsoiten.Kalera atera eta zure familiarrak,lagunak lurretikan dauden ikustea oso penagarria da.Bkarrik nahi dizuet esan ez kexatu hain beste eta laguntza ekarri.Eskerrikasko.
Amerikan, Karibean ehun eta hamar milioi pertsonak bizitzen dira hirurogeita hamabost zentimo egunean daukagu. Haiti da pobrea !!!
Baina guk egunero pasatzen dugu dena fareska eta zenbait gauzak dibertigarriak eta joan oso guapoak bi minututan ehun mila jende hil egin da eta Haiti guztia derrubatu da.
Denak joaten dira ibiltzen ari dira eta hortik ikusten dituzte jendea hil da, ere ibiltzen dira janari gabe eta ura gabe.
Mundua oso handia da eta beti tokatzen zaie pobreei.
Ez neukan dirurik ezta lanik, familiak ea nola daude hilda ala bizirik.
Hobeto da joatea familiarekin eta denak sendatu eta egotea beraiekin orokorrean.
Ni harrapatuta egongo banintz eroritako etxe batean oihuka hasiko nintzen erreskatatzeko.
Kaletik dauden jendea poltsa batekin estaltzeko dirurik ez daukagunez ezin dut erosi poltsak jendea estaltzeko, bestela kaletik umeak ez ikusteko jendea odolarekin behar ditugu poltsak.
Ez dutenak ezer galdu: Familia,Etxea, Etxeetako janaria, lagunak eta abar…
Beldur asko eduki nuen lurrikaran.
NI ERE HAITIARRA NAIZ
Hamabi urte ditut eta haitin bizi naiz.
Nire etxean, zortzi gara, amona-aitonek, ama, aita, nire ahizpa eta ni.
Guztiak nire etxean bizi gara, eta guztiak logela batean lo egiten dugu, etxean sukaldea, logela bat eta komun bat dugu.
Goizero ikastolara joaten gara, orain dela hilabete pare bat egin zutela, eta aita lana bila joaten da eta ama erosketak egitera. 0,70zentimo baino gutxiagorekin jaten dugu.
Egun batean bat-batean, lurrikara bat gertatu zen, eta ama, aita eta bi aitonek hil egin ziren,eta nire ahizpa desagertu egin zen. Ez genekien zer egin, gainera jendeak janaria hartzeko bultza asten ziren. Egun batzuk geroago nire ahizpa aurkitu zuten, baina suhiltzaileak aukeratu egin behar zuten edo nire ahizpa atera edo beraien burua salbatu, jendea beraien artean hiltzen hasi zen, bizirik irauteko,...
Ni amonekin lo egiten nuen, kalean, eta egunero ama, aita, eta aitonen bila joaten ginen mantak edo maindireak jartzera, ez genuen non lurperatu eta ezin genuen ezer egin beraiekin, kaletik jendea lurretik botata ikusten genituen eta jendea erdi hilda.
Goiz batean, amonak hilda aurkitu nituen, ez geneukalako janaririk, orain ez nekien zer egin, bakarrik nengoen, eta ez nuen janaririk, orduan familia bat hartu ninduen beraiek janari pixka bat zuten, eta beraiekin gelditu nintzen baina egun batzuk geroago beste lurrikara bat gertatu zen eta hil egin ziren.
Ni bakarrik nengoen eta ez nekien zer egin.
Ni ere haitiarra naiz.
Kaixo, ni ekaitz naiz, 12 urte ditut eta haitiarra naiz. Lehendik ere ez gara oso aberatsak izan baina orain, lurrikararen ondoren hau desastre hutsa da. ez dugu dirurik, ez etxerik eta ezta ere jatekorik. Ospitaleak puskatuak daude, eta ezin ditugu zaurituak salbatu, jende asko hil da, ez dago ia familiarik norbait galdu duena. Nik adibidez nire anaia txikia galdu dut, baina okerrena, nire lagun batek familia guztia galdu duela entzutea da. Ez daukat urik eta ura da hemen balio duen txanpon bakarra. Baina hori bai, pasta berezi batzuk ematen dizkigute jateko, baina lortzeko jendea jo behar da.
Denok kezkatzen gaituen arazoa, beste lurrikara bat edukitzea izango zen.
okerrena ere hemendik ateratzen uzten ez dutela uzten da. Eta orrela hemen hiltzen bukatuko dugu guztiek. Nik hemendik ateratzeko aaleginetan ari naiz, baina ezinezkoa dela ere konturatu naiz. Gainera, kalean, bi pauso eman eta hildako bat ikusten da. Nik uste nuen, gauza auek gezurra zirela, baina konturatu naiz ori ez dela orrela, eta hau bukatzen denean frantziara goango naiz bizitzera betirako, seguraski umezurtzen etxe orietako batera.
Jendeari gainera berdin zaio guri zer gertatzen zaigun. Ez dakite Haiti non dagoen ere, eta jakingo balute ere ez zuten onetan pentxatu ere egin bearko. Ez dago eskubiderik, ze guretzat hamar egunetarako dirua beraientzat ogia erosteko bakarrik balio du. Espero dut norbaitek gutan pentxatzea eta laguntzen sailatzea. Oso triste gaude kontainer batean hamaika pertsona bizitzea, emen luxua delako.
Haitiko lurrikara 2010eko urtarrilaren 12ko arratsaldean lurrikara handia izan zen. Epizentroa, herrialdeko hiriburu den ...
Haiti Karibe itsasoan kokatutako estatua da, Hispaniola uhartearen mendebaldeko herenak eta beste hainbat uharte txikik osatua. Dominikar Errepublikarekin bat Hispaniola uhartea osatzen du. Frantziaren kolonia izandakoa, Ameriketan independentzia lortu zuen bigarren estatua da (AEBen ostean), 1802an lortu ere. Haren antzinatasuna gorabehera, Ameriketako estaturik pobreena da.
7,0 gradukoa izan zen. Kaltetuak 3.000.000 pertsona izan daitezke eta hildakoak 50.000 inguru.Hildakoak ehunka mila izan daitezkeela uste du Haitiko lehen ministroak, izan ere, seismoak Haitiko hiriburuko hainbat eraikin eraitsi ditu Haitin izandako kalteak konpontzen laguntzeko.
Lurrikara lehorrean gertatu zenez itsasoan gertatu beharrean eraikinak eta jendeak zuzenean jasan zituen mugimenduak, batez ere sakonera eskaseko lurrikara izan zelako . 16:53etan (bertako orduan).
Lurrikara lehorrean gertatu zenez itsasoan gertatu beharrean eraikinak eta jendeak zuzenean jasan zituen.
aireportua itxi behar izan zuten eta telefono bidezko komunikazioak eten egin ziren lurrikaren ondorioz 140.000 heriotza egon zitezkeela esan zuten , mugimenduak, batez ere sakonera eskaseko lurrikara izan zelako, baina Gurutze Gorriaren arabera 45.000 eta 50.000 artean izan daitezke hildakoak.
ni,nire etxean nengoen lasai, nire arrebarekin jolaten eta horduan, lurrikara bat egon zen,etanire arreba eta ni korrika atera ginen al genuen gauz guztiekin(janari eta jostailuekin)eta gure gurasoak berdin egin zuten.
minutu batean haiti infernu bat bilakatuzen,etagu laurak(nire aita,ama,arreba eta ni)ikusten genuen nola jendeaetxeetansartzen ziren hal zutena lapurtzeko eta ere jendeazauriak gorputzean eta ez lagun,ez laguntzik ere ez,sorte onez,gu ongi geuden.
leku hausorte handia izan zuen laguntza izatean.etxerik zaharrenak beheraetorri ziren beste hasko bezala,kaleak,hautsez betea eta harriz eta horelako gauzez beterik zeuden.
nire harreba eta ni oso beldurturik geuden,nola hain beste gertatu zen hain debora gutxian,oso harriturik geuden.
pen asko ematen ziguten lurrean zeuden pertxonak gorputzean hain beste zauriekin,lagun eta laguntzik gabe.
guk ez genuen ezer lapurtu beste etxeetatik eta ez genitugun inolako zauririk gorputzean,eta sorte oso ona izan genuen
Kaixo Ni Irati Naiz eta 7 urte ditut, oso herri behartsu batean bizi naiz,eta noski behartsuak gara.Gure etxeak txabolak bezala dira.Eskolan Nago eta Pila bat Gogo ditut etxera iristeko .
Ba hemen nago ikastolatik atera berria,Etxerako bidean.Etxera iritsi naiz erlojua begiratu dut eta bostak dira,Nere amak Beti bezala etxeko-lanak egiteko esan dit ,eta nik kasu egin diot,Nere ama oso jatorra da eta asko maite dut,ez nuke munduko inor ezta ezergatik aldatuko.Nahiz eta behartsua izan oso pozik bizi naiz familia daukadalako.Etxeko-lanak bukatu eta bat-batean zerbait entzuten dut,kalera ateratzen naiz eta:
LURRIKAAAARAAAAA!
Ez dakit zer egin
Bizirik aterako al naiz?
Nere familia galduko Ahal dut?
Oso desesperatua nago,Kalera atera naiz eta jende guztia lurrean zaurituak eta hilak ikusi ditut.
Eskerrak bukatu denik lurrikara madarikatu hau.
Baina Non daude neure gurasoak?
Ez dakit zer egin gurasorik gabe,janari gabe ezingo naiz bizi.Negar egiteko gogoak sartzen zaizkit baina ez daukat indarra.Ez dut ulertzen segundo bateko lurrikarak hainbeste egin dezakeen.
Ez dut janaririk ez dut urik ez dut ezer,Eta okerrena ez ditut hemen munduan gehien maite ditudan pertsonak:Nere Familia.
NI ERE HAITIARRA NAIZ
Kaixo ni Irene naiz,12urte ditut eta Haitin bizi naiz, orain lurrikara egon baino lehen nola bizi nintzen kontatuko dizuet.
Ni nire familiarekin bizi nintzen, ez ginen oso aberatsak baino oso pozik bizi ginen ez zelako inor falta, eta oso diru gutxi izan arren beti han aurkitzen zenuen poza.
Eskolara joaten nintzen beste umeak bezalaxe, eskolan oso ondo pasatzen nituen orduak nire lagunekin, eta etxera iristerakoan, gosaltzeko orduan, amak ez zuen janari asko familia guztiarentzako eta ez geunden oso elikatuta.
Lurrikara gertatu zenean ni gaixorik nengoen etxean bakarrik, nire familiakoak ikastolan edo lanean zeudelako. Lurrikarak minutu desesperagarri bat iraundu zuen, ni ohetik altsa eta kalera atera nintzen , etxea berantz jeitxiko zelako. Kalera iristerakoan lurrikara amaitu zen, eta jende guztia negarrez ,etsipenez eta bere familia bilatzen zegoen.
Oso zaila zen jendea hospitalera eramatea, ze hospitala ere suntsiturik zegoen.
Ni bi aldiz pentsatu gabe nire aitaren eta amaren lanera joan nintzen eta aita negarrez zegoen. Negarrez ikusi nuen lehenengo aldia zen, amaren ondoan zegoen, ama hilda zegoelako. Aitak ni ikusterakoan, malkoak lehortu eta besarkada handi bat eman zidan.
Amarekin gehiago ezin egon eta nire arreba bilatzera abiatu ginen.
Ikastolara iritsi eta, eskolako ume guztiak hilda zeudela esaterakoan nire aita eta ni negarrez hasi ginen. Baina bat batean nire aitak esan zidan biok batera aurrera aterako ginela, eta oso indartsua izan nintzela.
NI ERE HAITIARRA NAIZ
Haitin gertatutako lurrikara hondamendi handia sortu zuen eta hori lurrikarak bi minutu bakarrik iraun du zuela.
Haiti Ameriketako hiririk pobreetariko bat da; etxeak hobeto eraikiak izan bazituzten ez ziren hain beste etxe eroriko, baino ez dute dirurik etxe hobeak egiteko. Herrialde honetako jendea egunean hirurogeita bi zentimorekin bizi dira.
Hondamendia gertatu zenean erietxea ere erori zen eta beste lekuetatik etorri izan behar ziren medikuak eta erreskate taldea etxe barruan geratu direnak ateratzeko eta hil direnak lurperatzeko.
Egun batzuk geroago beste lurrikara bat egon zen.
Haitin ehun eta hamaika mila hil daude eta gehiago egongo direla espero da. Ebakuntzak kalean egin behar izango dituzte ospitaleak erori direlako.
Umeak, aita eta ama gabe geratu dira eta mafiak saltzeko beste pertxona batzuei hartzen ari dira. Beste estatu batzuek umeak adoptatu egin behar dituzte mafiak ez hartzeko.
Ni haitiarra izan ba niniz oso atsekabeturik egongo nintzake
NI ERE HAITIN BIZI NAIZ
Ni haitin bizi naiz, amerikako herri txiroenetariko batean 12 urte ditut eta nire gurasoak 3 urte nituela hil ziren lurrikara batean, eta nire bi anai desagertu egin ziren. Orain nire izeba eta nire 2 lengusuekin bizi naiz oso gogorra egiten zait bizitzea, hemen Haitin lurrikararik izaten denean nire lagun edo familiarren bat hil edo desagertzen da. Nik lagun asko ditut eta asko gustatzen zait eskolara joatea. Nire izebak mendi gailurrera joan behar garela esan dit eta azkar prestatzeko nire gauzak lurrikara hasi baino lehen. Ni beldurtu egin naiz eta korrika atera naiz mendi puntara, beldurra dut ez ote den nire lagun edo familiakoren bat hilko.
Mendi tontorrean nago lagun batzuk ikusi ditut baina ez guztiak asko kezkatu naiz eta horren ondorioz negarrez hasi naiz. Nire izebak lasaiarazi nau, eta nik hori ahazteko lagunekin jolastu naiz. Eskola nola suntsitu den ikusi dut eta asko atsekabetu naiz niri asko gustatzen zaidalako.
Lurrikara bukatu hondoren lagun guztiekin elkartu eta jolasean hasi gara.
NI ERE HAITIARRA NAIZ
Ni 12 urteko neska haitiar bat naiz. Haiti Ertamerikako herririk pobreena da. Egunean otordu bakarra egiten genuen. Nire amak etxean egiten zuen lan, etxeko andre bezala, eta aitak enpresa batean. Bi anai-arreba nituen. Haietatik ni nintzen txikiena. Zaharrenak, Pedrok, 16 urte zituen eta tartekoak, Mariak, 14. Diru asko ez geneukan baina aurrera gindoazen.
Ni etxe barruan nengoen jolasean eta nire anai-arrebak kalean. Aita lanean zebilen eta ama arropak garbitzen. Halako batean, lurra dardarka zegoela nabaritu nuen. Ni beldurrez nengoen eta garrasika hasi nintzen. Ama korrika atera zen, zer gertatzen zen ikustera, ortaz, ni bakarrik gelditu nintzen etxean. Bat-batean kaletik norbaiti zera entzun nion esaten:"Lurrikara, lurrikara!" Ni ateratzen saiatu nintzen, baina ezin izan nuen etxea gainera erori zitzaidalako. Harrapatuta gelditu nintzen astebetez. Aste hura jasan ezina egin zitzaidan. Ia arnasik ezin izan nuen hartu. Astearen buruan, argi gehiago nabaritu nuen nire buru gainean. Suhiltzaileak ziren eta ni erreskatatu ninduten. Atera nindutenean zuzenean ura eman zidaten.
Orain, bakarrik nago, ez dut ez lagunik, denak lurrikarran hil egin zirelako, ez etsailik eta okerrago ezta familiarik ere. Ez dakit zer egin, nora joan, bi hitzetan esateko, galduta nengoen. Izugarrizko mina sentitzen dut bihotzean eta belddurra sabelean. Ez naiz inoiz ain gaizki sentitu, eta nahi dudan gauza bakarra laguntza da.
NI ERE HAITIARRA NAIZ
Ni 12 urteko neska bat naiz, haitin bizi naiz amerikako herririk pobreenean. Ez dut diru asko baino zoriontsua naiz emen, familiarekin nagoelako.
Ni aita, ama, eta anaiarekin bizi naiz, etxe txiki batean.Beti bezala ama arropa garbitzen dabiltza, aita etxean lan egiten, anaia uraren bila joan da et ni etxeko lanak egiten.
Bat batean anaia etxera iritsi eta dena mugitzen hasi zen. Nire mahaia mugitzen zen eta nik oso beldurtuta nengoen ea zerbait gertatzen zen edo ez. Guztiak ikaratutak geuden zer gertatzen zenari buruz, ama eta aita korrika etorri ziren guri esatera LURRIKARA bat zela eta etxetik azkar ateratzeko. Ez genekien zer egin oso urdurik, triste eta indarrik gabe geratu ginelako.
Ama eta ni etxetik atera ginen eta aita eta anaia barruan geratu ziren bazkaria hartzen.
Bat batean etxea erori egin zen ama eta ni zauri pila batekin geratu ginen etxearen harri koxkorrak gainean erori egin zitzaizkigulako.
Harrietan bilatu genuen eta aita eta anaia aurkitu genituen baino bertan (lurrikaran) hil egin ziren.
Handik aurrera ama eta ni bakarrik bizi izan ginen.
Janariarik gabe, urik gabe, etxebizitza gabe, lagunik gabe, familia osoa gabe etb...
horrela izan zen guri pasatutako historioa eta 50.000 pertsona egon eta gero 30.000 bizirik geratu dira.
Ni haitin bizi naiz , eta 12 urte ditut. Haiti , oso herri txiroa da .
Duela gutxi ,lurrikara baten ondorioz , familia galdu nuen. Etxean geundela, etxea erori egin zen ,eta nire gurasoak arrapatu zituen .Nire aita ,momentuan hil zen ,ama aldiz ,ordu batzuk bizirik iraun zuen , nik irteten laguntzen nion bitartean. Baina ,jada ia-ia lortu nuenean ,nire burua ariskuan jarrtzen ari nintzela konturatu nintzen , eta , bertan utzi behar izan nuen , beranduago laguntzera etortzeko asmoarekin.Ordu batzuk pasa zirenean , bera laguntzekotan bueltatu nintzen , eta , iada hilda zegoen.
Ni orain oso bakarrik sentitzen naiz eta oso galdurik.Ez dakit nora joan , ez dakit nola salbatuko dudan nire burua . Emen guztiak larri gaude (janaririk gabe , urik gabe , etxerik gabe... ).Inork ezin dit lagundu , guztiak nire egoeran daude. Momentu onetan , nire gurasoekin batera hil naiko nuela diot.Ez dakit zer egingo dudan , baina oraingoz , nire gurasoek eman zidaten aholkua beteko dut:nigan konfiantza izan eta inoiz ez errenditu .
Ni ere Haitiarra naiz.
13 urte ditut eta Haitin bizi naiz, Amerikako herri txiroenetariko bat. Ez dut diru asko, baina, zoriontsua naiz nere familiarekin. Egunero bezela, eskola bukatu ondoren lagunekin jolastera joan nintzen, erlojura begiratu eta lau terdiak dira. Lagunak etxera joan behar dut. Etxera iritsi nintzenean erlojura begiratu eta bostak ziren. Susmo txarra nuen bihotzean,zerbait gertatuko zela susbatzen nuen. Gauzak mugitzen hasi ziren. Lurrikara!! Ze beldurra! Ez naiz bizirik aterako!Nola aterako naiz hemendik? Lurrikara bukatu eginda eskerrik. Baina,nere gurasoak eta nere ahizpa non egongo diren. Nere lagunak bizirik egongo al dira? Zenbat galdera buruan! Orain hemendik atera behar naiz. Gorputz oso minduta nuen,baina,indarra atera behar nuen handik ateratzeko. Eta ez hiltzeko. Suitzaileek lagundu zidaten ateratzen,mil esker. Beraien gaitik bizirik nago. Eta nere gurasoak bizirik egon al dira? Eta nere ahizpa? Lurrikada hau, guztia apurtu du. Minutu batean herri oso bat puskatu du. Ze nazka. Orain ez bazkaririk, ez urik! Eta okerrena: Ez familiarik! Bakarrik bururatzen zait negar egitea,baina, ez dut indarrik!
Ni Haitn bizi naiz nere ama aita eta anaiarekin. Ez daukagu dirurik baina os pozik bizi gara.Terremotoa hasi zen eta ni amarekin etxean negon nere aita eta anaia lanean zeuden.Terremotoa handitzen hasi zen eta ama eta ni oso gaizki etatriste geuden aita eta anaia laanean zeudelako eta gure bizitzagatik.Dena pasada eta gu bizirik gaude pozik baina ere oso triste zeren gure familiako gende asko hil egin da. Orain donostib bizitzen gara eta 3 nexka txiki adoptatu egindegu.
Haitin guztiok oso pobreak gara, etxeak oso azkar behera joaten dira. Eta lurrikara jende asko hil egin dira, eta etxeak erori egin dira etze guztiak behera joan egin dira. Oso larri ibili gara guztiok eta ospitaleak beterik daude, oso jende gutxi bizirik atera dira. Hiltzen ari gara goseagatik, borrokatzen ari gara militarrak janaria dutelako eta bakarrik gutxi batzuei emango diete janaria. Baita ere etxe puskatuetako jendea bilatzen ari gara baita ere borrokatzen ari gara eroritako etzeetako janaria hartzeko.
Ehun mila pertsona hil egin dira.
Bitartean beste lekuetako aberatsak direnak ez dute pena sentitzen gu gatik.
Haitiarrak pobreenak gara hirurogeita hamabost zentimorekin bizitzen gara egunero.
Pertsona oietako batzuk ez direnak hil bere familia gabe bizi daitezke zeren familia hil egin da. lurrikara Beldur asko edukiko nuen etxe batean ataskaturik, banengo, oihuka egongo nintzen salbatzeko norbaitek.
Kaletik jendea hilda dago eta nazka ematen duenez sabana batekin estaliko nieke baina dirurik gabe gaudenez ezin dut erosi zerbait jendeari estaltzeko.
Ni ere Haitiarra naiz.
13 urte ditut eta Haitin bizi naiz.
Nire bizitza ez da ona, pobrea naiz eta ez zait gustatzen bizitza hau.
Etxe oso zahar batean bizi naiz eta nere familiak gogor egiten du lan nik eta nire anaiak egunero zer jan eduki dezagun.
Lurrikara hasi zenean oso bildurtuta geuden.Ordu bat pasa zen eta kalean zeuden jende asko hil egin ziren.
Gure etxea puskatu egin zen eta nire anaiak eta ni babes lukuan geratu ginen. Etxe gabe geratu zen beste pertsona askorekin batera.
ni haitin biziko banintz beldur asko pasatuko nuke baita pena ere bai. Gende asko familiarik gabe geditu delako...
"NI ERE HAITIARRA NAIZ"
Ni Haitiarrabat banintza oso gaizki biziko nintzan, terremoto batek gauza asko egiten ditu:
Ume batzuk adoptatuak izan behar ziren eta horretarako hegazkinez joan behar ziren,baino hegazkiñera igo behar zutenean, terremoto bat asi zen,terremoto hori 1 minutu iraun zuen,bainon bukatu zenean etxeak puskatuak zeuden, jendea hilda,gaixo asko lurrean botata...jende asko familia galdu zuen terremotoarekin, pena asko sentituko nuke beraien bizitzan baldin banego,asko sufrituko nuen,eta baita nazka haundia.Gurutze gorriko medikuak etorri zirenean oso pozik jarri zen jendea,gaixoak sendatzera joan zirelako, bainan ezin zuten ezer ez egin beraiengandik eta orduan orri batzuetan gaixo bakoitzak zer zeukan idatzi eta pertsona bakoitzaren arropan itsatsi zuten zeloarekin.Gurutze gorriko mediku gehiago etorri ziren eta ospitalera eraman zituzten gaixo guztiak.Hilda zeuden pertsona asko lurrean utzi zituzten, bainon hiru egun pasa ondoren hildakoak erre egin behar zituzten gaizki usaintzen zutelako.Bitartean gaixo gehiago aurkitu zituzten arrastoen artean.
haitikoa oso tristea iruditzen zait. Ni horietako bat banintza oso oso oso oso gaizki gaizki gaizki sentituko nintzateke (ez nuke aguantatuko) snif, snif .......barkatu buuuuuuuuuuuuuuuuaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!
jon delgado 1.c
Oso dramatikoa da, nere familia guztia galdu dut eta ez daukat ezer.Gainera ezin det Haititik atera.
Niri asko gustatuko litzaidake Haitira laguntzera baina nire amak ez dit uzten. Oso triste nago eta iñork ez bezala, nire pagatik 7 euro jarri ditut. Nire ustez, jende guztiak sartu beharko luke dirua bere pagatik, baina gurasoena ere oso lan polita izango litzateke. Pertsona onak izan bejar dugu.
Niri Haitikoa oso tristea iruditzen zait, 170.000 pertsona inguru hil dira. Ni Haitin biziko banintz beldur asko edukiko nuen. Orain momentu ontan pertsonak bilatzen egongo dira. Dirua eman beharko geniokeen beraien bizi kalitatea hobetzeko.
amaia
Ni Haitin bizi nahiz eta lurrikara gertatu zen momentua eskolan negoen.Nire anaia eta ni gelditzen gara familia osotik eta ez dugu ez janaririk ezta etxebizitzarik,baino gehien faltan botatzen duguna familia da.
ni haitiarra naiz eta oso gaizki pasa nuen, nire familia osoa etxean geunden. nire aita empresako lanak egiten ari zitun, nire anaia eta ni telebista ikusten geunden eta... LURRIKARA!!! eta etxetik korrika atera ginen,hildako pila egon ziren eta hortako bat nire anaia zen...
Ni Haitikoa nais lurrikara oean harrapatu ninduen eta esnatu nintsen asko sentitzen dut gure gaitik baina desgrasiao batsuk gara pena asko ematen nais gaisuuuuuuaaaaakkkkkkkk!!!!
muaaaaaaaaa muaaaaa muaaaaaaa!!!!!!!
Ni Haitiarra naiz eta 12 urte ditut.Nire familiarekin bizi nintzen,baina lurrikara gertatu zenetik ez ditut aurkitu. Nire lehengusu-lengusinak,izeba-osabak eta aiton-amonak eskombroen artean daude,eta beste batzuk hilda.Ni bakarrik nago eta ez dakit zer egin.Gurutz gorriko asko etorri dira eta lan asko egiten ari dira. Oso triste, bakarrik eta ahula nago.
asko sentitzen dut hitin gertatu dena eta asko lagundu diet dirua jartzen baina gehiago lagundu nahiko nuke.
lurrikara oso handia izan da eta oso gogorra
Ni Haitin bizi naiz lurrikara baino lehen ez nintzen oso ondo bizi baina aitarekin nengoen, orain ez. Zortzi urte ditut eta orain ama eta nire hiru anai eta arrebekin bizi naiz. Lurrikara egon zenean oso gaizki pasa nuen baina orain ere ez nago oso ondo, zaurituta nago eta oso gaizki pasatzen ari naiz, jende asko hil da orien artean nire aita oso bakarrik sentitzen naiz.
LAGUNDUUUUUUUUUU!!!!!!!!!!!!!
dvfd
Ni Haitikoa naiz eta oso gaizki pasatze ari naiz. Oso zorte txarra eduki dugu, baina aurrera eraman behar dugu. Ikusi behar dituzue kaleak, etxeak...
LLAAAAAAAAAAAAAAGGGGGGGGGUUUUUNNNNNNNNNNNNN DDDDUUUUUUUU
Alde guztietan begiratu dut baina deuserez.Eztut pentsatu ere egin nahi nire herriari,haitiri gertatzen ari zaion guztiaz. Jendea hilda ikusten ari naiz jende hoien ingurukoak beraien bila ibiliko dira eta seguruenik beraiek nire gurasoak ikusi dituzte eta ni beraien bila nabil.Gertaera honetatik ateratzen dudan konklusio bakarra hau da: hobe hilik egon horrelako bizitza edukitzea baino eta bai hori egingo dut hil egingo dut nire burua horrela ez dut gehiago sufrituko.
Ni Haitikoa naiz lurrikara honen erdian harrapatuta gelditu naiz. Beldur handia eta kaleetan dagoen jende saurituta eta gosez hiltzen dauden pertsonek beldur handia ematen didate.
Oso kezkatuta nago Haitin bizi garen pertsona guztientzat ez dagoelako janaririk eta beldur naiz ni ere janaririk gabe geldituko naizen.
Haitikoa naiz lurrikara baino lehen ondo nengo, baino horain... ez dakit non dauden nere gurasoak, bakarrik nago eta beldurra dut, gosea eta uste det gaixorik nagola.
Espainiako edo Amerikako medikuen zain nago ezin naiz mugitu zauritua nago, bederatzi urte ditut eta ez dakit zer egin, ez ditut indarrak karraxi eta laguntza eskatzeko, nere lengo etxean arrapatua nago, ezin naiz irten, norbaiten zain nago, neri laguntzeko.
LAGUNDU!!!!!!!!!!!!!!!!!
kaixo ni haitiarra naiz eta 8 urte ditut.Ama lurrikaran galdu nuen.
Oso gaizki pasa nuen...
2 urte nituenean aita galdu nuen gaixotasun larri batengatik (SIDA)
Lurrikararen ondorioz, zauriturik eta bakarrik nago eta Espainiatik eta Amerikatik etorritako medikuak sendatzea itxaroten ari naiz.
lehen haiti oso leku ederra zen. Denok bizitza normala eta egokia geneukagun eta oso pozik bizi ginen.
eskerrak Lurrikaratik ondo atera nintzela; espero det haitin bizi nintzen bezala bizitzea aurrerantzean. aioo
ni ere Haitin bizi naiz eta 12 urte ditut.Hemen lurrikara gertatu zenetik oso triste nago baina gutsienez ez nago bakarrik,nire familiarekin nago.Jende asko ikusten dut kalean jana eskatzen eta batzuk erotzen ari dira,gutxienez nire familia babesten nau.
Eskonbroen arteandago jendea...
Ni haitiarra naiz eta 12 urte ditut oso pozik bizi naiz, guztiak etxean geuden, nire ama izan ezik.
Ni eta nire anaia telebista ikusten geuden nire ama erosketak egiten zegoen eta nire aita laneko gauzak egiten ari zen. Bapatean...
LURRIKARA!!!!
Oso gaizki pasa nuen eskombroen artean, medikuak atera ninduten. Nire familiaren gatik galdetu nuen eta inor ez zekien ezer.Hopitalean nengola nire anaia ikusi nuen!!
Ez genekigun ezer gure gurasoei buruz. Desagerturik zeuden.
NI ERE HAITIARRA NAIZ
Kaixo, Sara deitzen naiz eta 12 urte ditut. Haitin bizi naiz, nire aitona amonekin, aita eta ama, azken lurrikara honetan galdu ditut eta. Lurrikara baino lehenago ez nintzen oso ondo bizitzen beste leku batzuekin konparatuz baino hemen, Haitin, ni neukan bizimodua beste batzuekin konparatua oso ona zen. Nahi nuena baino askoz gehiago neukan, lehen ez nuen gehiegi baloratzen, baina orain, katastrofea eta gero, gauza asko ikasi ditut, besteak beste daukadana baloratzen ikasi dut. Egunero, janaria lortzeagatik borrokatu behar dugu, bizitzen jarraitzeko, familia mantentzeko. Lurrikara gertatzen ari zen bitartean, ni eskola txiki batean nengoen, zeuden gutxietako batean, irakurtzen eta idazten ikasten. Orain ezin dut horrekin aurrera segi. Guztia mugitzen hasi zen eta ni, korrika atera nintzen etxe txiki horretatik. Jende askok ez zuen denbora izan eta minutu gutxi batzuetan, etxetxoa, erori egin zen. Jende asko, han gelditu zen, harrapatua, eta ni ezin nuen ezer egin beraiengatik. Horregatik, korrika jarraitu nuen.
Ez naiz ezer gehiagotaz oroitzen, konortea galdu nuelaz bakarrik. Gero behi-behineko hospital batean esnatu nintzen. Hortik aurrera nire aitona amonekin nago bizitzen eta eskerrak eman behar ditut janaria eta laguntza bidaltzen ari den jendeari, behar asko ditugulako momentu honetan.
NI ERE HAITIARRA NAIZ
Ni Carmen dut izena eta Haitin bizi naiz,14 urte ditut eta azal beltzekoa naiz.Ilea oso kizkurra daukat eta normalean mototxez betea eramaten dut.Oso argala naiz, ia egunean ez bait dut jaten.Orain dela bi aste izugarrizko lurrikada bat egon zen,ni nire etxean nengoela,ez zidan kalera ateratzeko denborarik eman eta etxearen hormen tartean gelditu nintzen.Ezin nuen atera eta hiru egun arrapaturik igaro nituen.Ezin jan ezda urikan eran ere.Etxean baita ere,nire ama eta ania zeuden,baina etxetik garaiz irtetea lortu zuten.Nire anaiak anka bat autxi zuen ala eta guztiz ere.Aita ez dakit nola dagoen,ezta non dagoen erez bainan,ezerrez ez edukitzea espero dut.
Ateratzeko,gizon batzuk etorri zitzaizkidan bila baina,nik anka eta bi besoak autsiak nituenez ezin izan nintzen mugitu.Nor ziren ez nekien baiana,bizia salbatu zidaten.Orain etxerikan ez dugunez kalean bizi gera baina, ez daukagu janaririkan ezda urikan erez.Nik bi besoak eta anka bat autsita eta anaiak anka ere, ezin dugu segi.Eskerrak orain janaria ekartzen asi direla eta bizitzeko leku bat eman digutela beraz,ama,anaia eta ni obeto gaude,hori bai aita hil zela esan digute.
klñop
fghjkl
NI ERE HAITIARRA NAIZ
Ni Haitin jaia naiz, nire gurasoek asko maite didate.
Nire aihzpak laia du izena eta nire amari zerbait gertatzen zaionean gu gaude laguntzeko.
Terremotoa gertatu zen ni hor bertan negoen oso esperintzia txarra pasa nuen bainan orain oboeto sentitzen naiz.
Nire aita eta nire ama zaurituak daude eta nik ez dut nahi nire ama eta nire aita hitzea asko maite ditut eta.
Nik beraiek gabe ez naiz ezer.
Terremotoa gertatu zenen ni or negoen nire lagunekin, eta nire ahizparekin jolasten, baina okerrena izan zen bazkaria bukatu zitzaigula eta ez genukagula ezertxo ere jateko.
Orduan arratsaldean aireportura joan ginen bazkaria lapurtzea. Ni momentu artan egunero bezala gaizki sentitzen naiz ez zait hori egitea gustatzen baina egin beharra dago .
Beti itzultzen garenean gure familia ortxe dago itxaroten bazkariaren zain.
Niri berdin zait ni ondo ez sentitzea baina nahi dudana da nire familia ondo sentitzea besterik ez niri nire familiak asko inporta dit.
Ez zait ezer gustatzen haitiko bizitza baina ezin da ezer egin nire familiarekin egoteko.
gaixuak haitin bizi diranak!!!!!!!!!!!!!!
NI ERE HAITIARRA NAIZ
kaixo ni miguel naiz,eta Haitin bizi naiz.Oso herri pobrea da,eta terremoto bat hasi da horantxe bertan...LAGUNDU...!!hoqeita hamar minutu iraundu ditu terremotoa,nire etxean arrapatu nau,eta ezin naiz atera etxetik. LAGUNDU,LAGUNDU!
norbait al dago ortik?
egun bat pasa da bakarrik ura edan al dut ez daukadalako janaria,eta gainera ura lurretik hartu dut.Bigarren egunean ura bukatu zait OOOO...EZZ! alferrik da,ezin naiz atera emendik.Azkeneko aldiz eskatuko dut laguntza...LAGUUNDUUU!ume bat pasa da hortik eta entzun nau,mobila dauka!ze pozaa!poliziei deitzeko esan diot,eta deitu ditu.Ordu laurden bat itxoin dut eta azkenean etorri dira eta emendik atera naute.Baina berri txaar bat eman didate.Nire anaia Manu,14 urtekoa hilda aurkitu dute. bua,bua...!negarrez hasi naiz.Eta poliziak lasaitu naute esanez Euskal Herrira eramango didatela,eta eraman naute,ez dut sufrituko gehio...YUPIII!...!
Aitor Ibañez:
NI ERE HAITIARRA NAIZ
Aitor dut izena eta ni Haitiarra naiz. Haitin oso ondo bizi ginen, ni etxe polita nuen jostailu askorekin ( bi kamioi, lau panpinak, baloi bat eta marrazketarako koaderno bat), baina jostailurik gogokoena baloia zen. Egunero ikastolara 10:00 joaten gienen, ikastolan denetarik ikasten genuen: filosofia, historia, geografia, matematikak eta hainbat gehiago.
Ikastola ondoren, denok nire jostailu gogokoarekin ibiltzen ginen futbolean.
Nik nire gurasoekin eta aitona – amonekin bizi nintzen. Ni seme bakarra nintzen, baina beste anai bat edukitzea gustatuko litzaidake, bakarrik sentitzen nintzelako.
Egun batean, dena aldatzen hasi sen, krisiaren gaitik. Jendea ez zegoen hain pozik, janaria exkaxa bihurtzen joan zen, jendea beraien artean jolastu ordez, borrokatzen zeuden. Nik ez dut ekonomiaz ulertzen baina zerbait gaizki zioan. Horregatik, Donostiara etorri ginen. Hemen, han ez nituen jostailu pilo bat ikusi nituen, hegazkin bat bereziki ikaragarri polita zen eta gurasoek erosi egin zidaten. Ondoren, loteria probatzeko jokatu egin genuen eta kasualitatez tokatu egin zitzaigun.
Egun batzuk ondoren, Kontxako Badian etxe bat erosi genuen bostontzat.
Hilabetea pasa ondoren telebista jarri eta Haitin gertatu de ikaragarrizko lurrikara ikusi genuen eta korrika senideei deitu genien zorionez denek bizirik zeuden eta Donostiara etortzeko esan genien. Orain denek ondo bizi gara Donostian. Hau gu kontatu dezakegu baina badago jende mordoa ezin duela kontatu.
NI ERE HAITIARRA NAIZ
Kaixo, 12 urte ditut eta Haitin bizi naiz. Haiti, leku behartsua da, baino oso polita. Lurrikara gertatu baino lehen, Haitiko biztanle guztiak nahiko gaizki bizi ginen, ez genuen ur asko edateko, ezta janari asko jateko. Baina ala nola moldatzen ginen. Orain, lurrikara dela eta , oso gaizki bizi gara. Janari eta edari falta handia dugu eta milaka pertsona hil dira. Lurrikara gertatu zen momentuan beldur handia pasa nuen. Amak heldu egin zidan, eta nik besarkada handi bat eman nion. Momentu hartan ni lasaitzeko, amak gauza bat esan zidan:
-Lasai zaitez maitea, nirekin zauden bitartean ez zaizu ezer gertatuko! Ez duzu beldurrik izan behar, momentu txar hau berehala pasako da, ikusiko duzu!
Hori esan eta berehala edifizio bat erori zen gu geunden lekura. Nik ihes egitea lortu nuen baina ama han geratu zen. Negarrez, lurrean etzan nintzen, baina bizilagun bat hurbildu zen niregana eta berarekin eraman ninduen. Momentu hartan lehen baino askoz beldurtuago nengoen eta ez nekien zer egin.
Orain, lurrikara ez dut gehiago gogoratu nahi. Momentu oso txarrak bizitzea egin didalako eta ama galdu dudalako. Norbaitek adoptatzea nahiko nuke, baina oso zaila dela uste dut.
Ni ere haitikoa naiz.
14 urte ditut eta Haitin bizi naiz.Diru asko ez dut,baina,bai familia maitagarria.Ordubi terdiak ziren eta ikastolara joan behar ginen ni eta nere ahizpa.Ikastolara sartu erlojua begiratu hiruak ziren.Mahian ex
eri nintzen irakasleari itxoiten geuden.Lurra mugitzen hasi zen gauzak erortzen korrika hasi nintzen kalera joateko.Harri bat hanka gainera erori zitzaidan.Min izugarria nuen,saiatu nintzen ibiltzen,baina,ezin nuen.Suiltzaileak etorri ziren laguntzera hortik atera zidaten eta nere ahizpataz galdetzen egon nintzen,baina,inorrek ez zidan erantzuten.Egunak geroago nere ahipa eta gurasoekin aurkitu nituen!
NI ERE HAITIARRA NAIZ
Ni Tom izeneko Haitiar gazte bat naiz. Nire historioa kontatuko dizuet:
27 urte nituenena Haitiko hiriburuan, Puerto Principen, bizi nintzenean. Txiroak izan arren, ez nintzen gaizki bizi, nere etxea nuen, lan bat eta familia atsegin bat.
Baina, egun batean dena galdu nuen: etxea, lana eta familia.
Egunaren hasieran, beti bezela, gosaldu eta okindegira joan nintzen la negitera, eguna ondo zijoan lanetik atera arte. Lanetik ateratzean, etxera bueltan, gertatu zen lurrikara eta sustoarekin batera konortea galdu nuen. Esnatu nintzenean ez nekien zer egiten nuen mediku kanpamendu batean, baina, medikuek lagundu zidaten gogoratzen. Familia nuela gogoratu nintzenean galdezka hasi nitzen ezagutzen nituen guztiei baina inokr ez zekien ezer ere ez. “Egun horrek nere bizitza zakarrontzira bota zuen” hori zen kanpamenduan pentsatzen nuen gauza bakarra. Desastre bat izan zen. Orain, ordea, Donostiako auzo txiki batean nago, Intxaurrondon. Ez nuen nere familia aurkitu baina pozik bizi naiz alokatua dudan etxe txiki batean. Hala ere, ez dut Haitikoa aztuko.
NI ERE HAITIARRA NAIZ
Haitiarra naiz, eta13 urte ditut. Nire izena Mikel da, badakizunez nire errian lurrikarak egon dira.Ni asieran uste nuen ez nintzela zoriontsua ,ez neukalako zapata onak, ez nuen nahi-aña ura, ez neukan ni nahinuen janaria, ez neukan ni ninuena. Baena oker nengoen, nire gurasoak eta familia hil zirenetik orain konturatzen nahiz leno zoriontsua nintzela.
Kaletik nijoanean ikusten nuen nola jendea negarrez ari zen bere familiaren gaindik. Milioika eta milioika jende hilda ikusten ari nintzen ikusten nuenean jakin nuen suerte gehiegi izan nuela.
Orain protekziozko etxe batean nago familia bati itxoiten ,ez dakit nondik etorriko diren ezta beste seme bat edukiko duten.Leno Haitin etxe asko zeuden eta naiko polita zen erria ikustea, etxeak nolakoak ziren ikustea eta jendea zer egiten zuten. Baena orain lurrikararen gandik ez da bakarrik jendea hil, ur eta janari gutxiago ere gertatu da horren ondorioz jendea astoratuta dago, lapurtu eta jo egiten dira beraien artean .Espero dut urtekin pixkanaka-pixkanaka dena konpontzea.
Ixtripua gertatu zenean ni lagunekin negoen jolasean.Oso arraroa iruditu zitzaida lurrikara gertatu baino lehen,nere txakurra korrika joan zela eta nere bizilagunaren katua ere bai baino okerrena lurrikara izan zen.Ez du inoiz orrelakorik ikusi,nere lagunak negarrez zeuden etxera iristea lortu nuen baina guztia puskatua zegoen nere arreba lurrea zari askokin eta nere zakurra hilda baina okerrena nere ama ikustea izan zen.
Hilda eta anka bat gabe zegonen, nere arreba artu eta korrika joan ginen,ori ikusteak biotza apurtzen zidan jendea guztia galdu zute la oiukatze nerearreba eta nik negarrez geuden.Edozer edozer aurkitu zezakezun, baina aurrera jarraitu bear da.
NI ERE HAITIARRA NAIZ
Ni egun batean ikastolan negoela euskera ikasten,lehenengo lurra mugitzen hasi zen Poliki Poliki eta gero lurrikara bat Egon zen.Lurrikara bukatu zenean nire ohinak bi harri handen tartean zeuden eta ezin nuen mugitu ere egin.Laguntza hasi nintzan esaten garrasika inork ez zidan kasurik egiten uste nuen nire lagunak hildak zeudela.Baina bapatean hotz bat entzun nuen eta nik esan nion nor zen eta esan zidan laguntza behar zuela ni bi harriak bultatzen hasi nintzen eta anka bat atera nuen eta gero bestea korrika joan nintzan beraren gana.Ailegatu nintzenean ikusi nion bere gorputz osoa odolez beteta zegoela.Lagundu nion ateratzen baina kostatu zidan asko ikastolatik atera ginenean nere etxera joan nintzen korrika eta presaka.Ailegatu eta ikusi nuen nere etxea puskatuta sartu nintzen ikusteko nere gurasoak.Ikusi nituenean hildak zeuden ni negarrez hasi nintzen movil bat hartu eta sos deia egin nuen.Neska bat hartu zidan eta esan nion haitinen lurrikara bat Egon zela eta oso fuertea esan zidan oraintxe esango ziola bere kompañeroei denok martxan jarri ziren haitira laguntza handi behar genuelako.Geroago pertsonak batzuk ikusi nituen nire lagunak ziren,bi ordu pasa ondoren pertsona gehiago zeuden bere familiak bilatzen ni ere hasi nintzan eta nire neba aurkitu nuen.Bizirik zegoen eta ni hospital batera eraman nuen oso grabea zegoelako askar atenditu ziguten ni nire lagunekin joan ginen gure familiak bilatzera eta nere neba hospitalean geratu zen.Egun bat pasa ondoren militar eta polizia asko ailegatu ziren guri laguntzea oso pozik jarri nintzan.Egunak pasa ondoren jende gehiago aurkitu zuten.Trageria hori atzean utzi genuen eta gure bizitza ondo eraman genuen.
NI HAITIARRA NAIZ
Etxean afaltzen nago eta bat baten etxea mugitzen hazten da,eta ez dakit zergatik,etxe guztiak mugitzen ziren baino bat batean nire amona erori eta hiru plater gainean erori zitzaion mahi gainetik,eta hil egin zen.Den den denak negarrez gauden eta geroagoa aita nire sardexka eta labana biriketan sarturik.Gero ama eta azkenik nire ahizpa handia Ane.Ez nekien nola baino nire ahizpa txikia Elisabeth eta niri ez zigula ezer gertatu korrika batean nire logela joan eta etxea txikitzen hasi egin zen,nire ahizpa txikia besoan eta ezkerreko begian odola zeukan,nik berriz buruan golpe handia neukan.Bat batean nire izeba Marta agertu zen eta mediku zenez sendatu egin gintuen eta orduak pasata guztia gelditu egin zenean .Nere izeba Martak esan zidan nire izeba Naiara eta Sara ondo zeudela baino bere senarrak Carlos eta Iban hil egin zirela eta nire aitona abioia hartu zuela hau pasa haurretik.
NI ERE HAITIARRA NAIZ
Kaixo,13 urte ditut eta Haitin bizi naiz Ameriketako herri txiroenetariko batean,baina ala ere pozik bizi naiz.
Eskola iadanik bukatu da eta etxeruntz noa nire bi anaiekin.
Etzera iritsi naiz eta diru gutxi daukagunez,janari gutxi erebai,baina berdin du,nik,zebaitik artuko dut."Bazkaltzen" bukatu bezin laster etxeko-lanak egitera noa.
Ordu bat pasa da eta nik ya etxeko-lanak bukatu ditut.
Amari galdetuko diot ea uzten didan kanpora joaten loreen bila eta baietz esan dit.Orduan kanpora aterako naiz.
Baina bat-batean,jenea laguntza eske dago,beste batzuk korrika,eta nik zera sumatu nuen LURRIKARA!! dela.Orduan etxera korrika noa eta etxera iritsi bezain laster gurasoak eta anaiak hilak zeuden.
Hau etsipena ez dirurik, ez janaririk eta okerrena familiarik ez.
Negar egingo nuke baina ez daukat indarrik malko bat ere ez ateratzeko.
NI ERE HAITIARRA NAIZ
Ni Haitin bizi naiz eta hamabi urte ditut. Haiti Ameriketako herri pobreena da .
Lagunekin negoen ,futbolera jolasten (lagun baten zapatilarekin),bat-batean nire lagun onena oihuka hasi zen eta zirudienez orkatila puskatu zitzaion,etxera laguntzen ari ginela, kriston zalaparta entzun zen , atzera begiratu eta lurrikara zela ohartu ginen , gure atzetik zebilen,laguna askatu eta guztiak korrika atera ginen , negarrez.
Nik ez nituen gurasoak aurkitu baino nire anaia bai , negarrez zegoen,odoletan ,nik deitu egin nion baino zoritzarrez zegon zalapartarekin ez zidan entzun, bere atzetik joan nintzen eta deitu egin nion, gelditu egin zen , atzera begiratu eta arri koskor bat erori zitzaion bururu , nire erruz izan zen.
Bere ondoan eseri nintzen laguntza eskatzen, bazirudien nire anaia bere onera etortzen ari zela baino galdetzen zidan:
-Nor zara?
-Non nago?
-Zergatik nago lurrean botata.
Ez zen ezertaz gogoratzen. Ni negarrez hasi nintzen eta zorabioa nabaritu nuen. Lo seko gelditu nintzen han. Nire anaia ez zen ezertaz gogoratzen,ni han lo seko …
Norbait nabaritu nuen nire ondoan bazirudien mutila zela baino nire buruari galdera batzuk egin nizkion:
-Nor izango da?
Bat- batean musu bat eman zidan saiatzen saiatu nintzen eta azkenean lortu nuen,nire nobioa zen,Mikel;nire anaiarekin zegoen ,nire anaia ondo zegoen eta ni musuko momentuan indarrak hartu eta anaiarekin eta nobioarekin joan nintzen jendea laguntzera.
kaixo Yeray deitzen nahiz eta hama hiru urte ditud orfanatoan nengoen bazkaltzen(espagetiak tomatearekin) eta bat-batean guztia mugitzen hasi zen. nere tutorea ez preokupatzeko esan zidan. lurrikara zela esan zidan eta laister bukatuko zela.baina ez zen horrela izan lurrikara asko iraun zuen eta ni beldur asko neukan. tutorea guztiok kanpora ateratzeko esan zigun, ni nintzen lehena filan eta justo ni atera ondoren edifizioa behera etorri zen. nere tutorea eta lagun miñenak eskonbroen artean arrapaturik geratu ziren. hiru hordu egon nintzen nire lagunak hortik ateratzen saiatzen, baino alferrik. mutil batzuk etorri ziren txuriz jantzita eta gauza gorri batekin kamisetaren erdian. nere lagun batzuk atera zituzten baina tutorea atera behar zutenean eskonbroak behera etorri ziren eta nere tutoreari sabelatik gauza likido gorri bat ateratzen hasi zen. ondoren nere osabarekin eraman zidaten leku seguru batera.egarri asko neukan baino ez zidaten ura eman, esan zuten ez zegoela urik edateko, bakarrik zegoela ura lokatzarekin.
Beti bezalako goiz normal batean, ura hartzera atera nintzen herri ondoko ibaira.
Ur horrekin, arropa garbitu, janaria egin eta edan egiten genuen. Halako batean ura mugitzen zela konturatu nintzen; baina haizeak mugitzen zuela uste nuen. Denbora bat pasa eta gero, nire txabolaren paretetan dauden koadroak mugitzen hasi ziren.
Ni klera atera nintzen, zer gertatzen den jakiteko.
Lurra dardarka hasi zen, eta jende guztia korrika zegoen kaletik. Txabolaren atzeko aldean dauden beste bi txabola erori ziren dardararen gaitik.
Korrika, nire txabolara sartu nintzen eta nire gurasoak esnatu nituen;
- aitaa! Esnatu, amaa! Esnatu!!! – esan nuen.
- Zer… zer gertatzen da! – esan zuen nire amak.
- Lurrikara bat heldu da gure gana!
… Bat-batean, txabola gainera etorri zitzaigun.
- aitaaaaa, amaaaa! Non zaudete!?
Ez zuen inorrek erantzuten.
Bi egun pasa eta gero, ahotsak entzun nituen kanpotik:
- Aizueee! Emen nagooo!
- Lasai! Bagoaz zure bila!
4 ordu kosta zitzaien ni ateratzea. Eta nire gurasoak ateratzerakoan, hilda zeudela konturatu ziren…
Niri, 6 egun geroago esan zidaten ori.
Eta familia berri bat bilatzen zuten bitartean, ikastola arraro batera eraman ninduten.
Ba zen behin ,neska bat familia geratu zen.Bere familia hil zen.Bera bizi zen bakarri,beste lagunarekin.Eta bere familia hil baino lehenago,esan zion,nire alaba polita lurrikara bano lehenago.Neska esan zuen,bere lagunari bere familia,hil zela eta bere lagunak,esan zuen ba , hil dago bere familia .
Gero enterratu zuen .Bere gorputza,eta jendeak hilda zegoen eta besteak,bizirik zegoen.Eta etorri zen,medikua ba sendatzea jendeari.Gero jendea,geratu zen , etxerik gabe, lurrean lo egiten.Eta denak,hil baino lehenago, jendeak orain arropa daukate.Baino Euskal Herria ,ari dira arropa ,ematen eta diruak ematen .
NI ERE HAITIARRA NAIZ
kaixo Yeray deitzen nahiz eta hama hiru urte ditud orfanatoan nengoen bazkaltzen(espagetiak tomatearekin) eta bat-batean guztia mugitzen hasi zen. nere tutorea ez preokupatzeko esan zidan. lurrikara zela esan zidan eta laister bukatuko zela.baina ez zen horrela izan lurrikara asko iraun zuen eta ni beldur asko neukan. tutorea guztiok kanpora ateratzeko esan zigun, ni nintzen lehena filan eta justo ni atera ondoren edifizioa behera etorri zen. nere tutorea eta lagun miñenak eskonbroen artean arrapaturik geratu ziren. hiru hordu egon nintzen nire lagunak hortik ateratzen saiatzen, baino alferrik. mutil batzuk etorri ziren txuriz jantzita eta gauza gorri batekin kamisetaren erdian. nere lagun batzuk atera zituzten baina tutorea atera behar zutenean eskonbroak behera etorri ziren eta nere tutoreari sabelatik gauza likido gorri bat ateratzen hasi zen. ondoren nere osabarekin eraman zidaten leku seguru batera.egarri asko neukan baino ez zidaten ura eman, esan zuten ez zegoela urik edateko, bakarrik zegoela ura lokatzarekin.
NI ERE
HAITIARRA NAIZ
Kaixo ni Ahitiko haur bat naiz istripu onen ondoren izugarrizko beldurrarekin bizi naiz zeren eta ez dakigu hea berriro gertatuko den.
Ni bakarrik nago nire anahia, ama eta aitarekin beno familiaz ez nago gaizki oraingoz ezin dudalako jakin nire beste familiarrak non dauden, ez dugulako telefonoa erabiltzerik espero dut ondo egotea. Gutxi barru Hawaira joango gara bainan oraindik ez daude transporterik espero dut bizkor konpontzea.
Orain janaria hartzea noa familia osoarentzat nire hanaiak ura artuko du nire aitak etxea egingo du eta nire ama beste batzuei laguntzen.
NI ERE HAITIARRA NAIZ
Orain dela hazte bat edo gehiago ni Haitin egon nintzen bizitzen eta lurrikada egunean or bizi izan nuen. Ni nindoan kaletik eta bat-batean lurra hasi zen dardaka beldur izugarria izan nuen momentu hartan ez nekien zer egin . ikusten nuen jendea korrika alde batetik bestera , ikusten nituen etxeak erortzen , jendea eskonbroen artean hildak eta bizirik . Momentu batean nire gana etorri san umetxo txikitxo bat , laguntza eskatzen zeukan izugarrizko mina hankan esaten zuen puskatuta zeukala .Ni hartu nuen umea lurretik eta gero nire mugikorra hartu nuen deitzeko baina ez zegoen koberturarik . Baina hiru ,lau ordutan ailegatu ziren 100 anbulantzia ARTZAINTZA …
Ni eraman nuen umea anbulantzia batera . ikusteko zer zeukan Hankan bakarrik zeukan bihurdura bat . umea utzi nuen beraiekin eta joan nintzen jendea salbatzea . ez nien nondik hasi jende asko zegoen zabaltzeko . batzuk eraman nien sendatu. Baina gaua egin zen . Hurrengo egunean suhiltzaileak iritsi ziren ni Lagundu nien jende salbatzea , eskonbroetatik atera genituen asko .
Batere umeak eta bizirik zeuden momentu batean atera genuen ume txikitxo bat eta atera zenean askonbroetatik farras hasi san eta eskerrak eskatzen zituen . bakarrik deshidratatuta zegon . poliziek esaten zuten gatean ezin genuela lanik egin. Baina suhiltzaileak , eta , pasa egin zuten , lanean segitu zuten eta gau horretan segitzeagatik jende salbatzen hiru pertxona aurkitu genituen . niri entrebista bat egin zidaten . Galdetu zidaten ea lagundu dudan jende salbatzea … hurrengo egunean aurkitu nituen ehunka pertxona hilak beldur asko eman zidan hori ikustea , jende asko mantekin tapatua zeuden hilak zeudelako . ni ez nuen hainbeste espero . Egun horretan egon nintzen laguntzen anbulantzietan jendea sendatzen . Batzuk bakarrik harramaskak eta gehiagorik ez zeukaten . Ortiz aurrera egun gehiago egon nintzen zabaltzen jendea suhiltzaileak eta zaintzen umeak. Askenean izan al nuen bueltatzea Donostiara .
Joana Rodríguez Figueroa 1,A
Publicar un comentario